Er zijn niet veel artiesten die de AFAS Live tot twee keer toe weten te vullen met slechts één ep op hun naam. Er zijn nog minder artiesten die vóór die concerten al een show in de Ziggo Dome aankondigen, nog steeds zonder album. Er is echter één vrouw die dat wel lukt: Tash Sultana. 31 augustus ligt haar debuutalbum Flow State in de schappen, is het Ziggo Dome waardig?
In de aanloop naar haar debuutalbum liet Tash Sultana al vijf singles horen. Deze klonken op zichzelf al goed, maar blijken ook goed op het album te passen. De meeste vooruitgestuurde singles zorgen voor wat pop-elementen op de plaat. Zo hebben Murder To The Mind en Salvation catchy refreintjes die de rest van de dag in je hoofd blijven zitten. Echt pop wordt het echter nooit, Sultana geeft de tracks namelijk altijd een rafelrandje. Of dat nu met een hese stem of met een scheurende gitaarsolo is.
Over scheurende gitaarsolo’s gesproken, daar vinden we er genoeg van op Flow State. Na albumopener Seed worden we op Big Smoke, Cigarettes, en Murder To The Mind meteen getrakteerd op een paar mooie voorbeelden. Wat na een paar keer luisteren opvalt, is hoe Tash Sultana altijd haar tijd neemt voor deze solo’s. Ze geeft je altijd even de tijd om op adem te komen voordat ze je bij de strot grijpt met een stukje gitaarwerk om U tegen te zeggen. Dit is het beste te horen op Pink Moon, de zevende track op het album. Op 4:50 zet Sultana een blues-achtig gitaarlijntje à la John Mayer in, om je na 40 seconden omver te blazen met een explosieve solo.
Het blijft echter niet bij louter gitaargeweld. Sultana is een ware multi-instrumentalist en beheerst naast de gitaar nog veel meer instrumenten. Dat bewijst ze op Seven, die als enige instrumentale track op Flow State direct opvalt. De piano volgt in het intro nog een aardig voorspelbaar akkoordenschema, maar al snel ontpopt de track zich tot een ware symfonie. De piano wordt bijgestaan door strijkers, drums, een harp en synthesizers, allemaal door Sultana zelf ingespeeld.
Ook Blackbird, met ruim negen minuten de langste track op het album, valt enigszins uit de toon (op een positieve manier). In die negen minuten laat Sultana horen dat ze elke centimeter van haar gitaar kent en beheerst. De drie minuten durende intro alleen al wordt opgebouwd uit verschillende lagen knap (akoestisch) gitaarwerk. Vervolgens worden ook de ruimtes tussen de vlagen tekst opgevuld door enorm snel spel, obscure gitaartechnieken en meeslepende melodieën. Zo wordt Flow State niet alleen leuk voor de ‘gewone’ luisteraar, maar kunnen ook muziekfreaks – en vooral gitaarfanaten – hun hart ophalen.
Gelukkig weet Sultana op haar debuutalbum een goede mix te vinden tussen technische hoogstandjes en toegankelijke songs. Zo vinden we twee nummers voor Blackbird het zomerse Mystik. Voor dit relaxte nummer vond Tash Sultana haar inspiratie duidelijk in de reggae. Door de ritmische gitaarakkoorden, de blazers en de funky bas-solo, waan je je tijdens Mystik op een Caraïbisch eiland.
Hoewel ze haar sporen vooral heeft verdiend met haar instrumentale talenten, moeten we het ook hebben over de stem van Tash Sultana. Die staat namelijk als een huis. Behalve dat ze goed kan zingen, weet de 23-jarige Australische haar stem creatief te gebruiken. Bij veel nummers hoor je dat ze een andere stem opzet om meer dynamiek in haar nummers te brengen. Dit komt prachtig naar voren in de grote vocale contrasten op de ballad Harvest Love, maar op een speelsere manier ook in het vleugje Jamaicaans in haar stem tijdens het tweede couplet van Free Mind.
Geen een album is perfect, maar Tash Sultana doet met Flow State een goede poging. Eerlijk is eerlijk: af en toe kan Sultana nog weleens betrapt worden op voorspelbaarheid, en niet alle nummers maken evenveel impact. Maar dat neemt niet weg dat de Australische multi-instrumentalist een geweldig, gebalanceerd debuutalbum heeft afgeleverd dat zich meteen kandidaat stelt voor de eindejaarlijstjes. En die Ziggo Dome show? Dat komt wel goed.
