Weinig artiesten wekken zo’n vertrouwd gevoel op als Teenage Fanclub. De Schotse rockband is er voor je gevoel altijd al geweest, levert altijd dezelfde sound en voldoet ook altijd aan de kwaliteitsnormen. Ook het nieuwe album Endless Arcade is van hetzelfde laken een prima pak. Twaalf signatuurrecepten met meer ruimte voor herkenning dan voor verrassing.
Bij veel artiesten heerst een onmetelijke drang om zichzelf elk album weer opnieuw uit te vinden, maar Teenage Fanclub roeit al decennialang rustig tegen die stroom in. Zodra opener Home van start gaat, kun je je met een zucht van verlichting laten omhullen door de warme deken die de Schotten al sinds 1989 om ons heen slaan met hun muziek. Home bestrijkt zeven minuten, waarvan de laatste vier bestaan uit een ontspannen instrumentaal gedeelte. Vakwerk dat het ideale voorportaal vormt voor wat nog komen gaat.
Endless Arcade is het eerste album van Teenage Fanclub zonder medeoprichter Gerard Love, die in 2018 door een ‘verschil van inzicht’ het bijltje erbij neer gooide. De band verloor daarmee niet alleen zijn bassist, maar vooral ook een belangrijke songwriter. Toch lijkt Teenage Fanclub daar niet of nauwelijks onder te lijden op het elfde studioalbum. Niet gek, want met Norman Blake en Raymond McGinley beschikt de band over nóg twee meesterlijke liedjesschrijvers. Allebei dragen ze zes nummers bij aan Endless Arcade, volledig in de traditie van de band om alle songwriters evenveel ruimte te geven.
Hoewel de twaalf tracks op Endless Arcade op het eerste gehoor best op elkaar lijken, weet Teenage Fanclub overal wat unieks aan toe te voegen. Zo ontstaat nergens het gevoel dat het album ook wel drie of vier nummers korter had mogen duren. In bijvoorbeeld titeltrack Endless Arcade is de solo van toetsenist Euros Childs het onderscheidende element. In het heerlijke The Sun Won’t Shine On Me is het de walsende gitaar. Echt zo’n nummer dat voor je gevoel ook twaalf uur kan duren zonder dat het stoort.
Zo zorgeloos als de muziek – met een sound die zweeft rond bands als Big Star en The Byrds – zijn de lyrics lang niet altijd. Ouder worden, sterfelijkheid, onzekerheid: het zijn thema’s die met regelmaat terugkomen op Endless Arcade. In Back In The Day zwijmelt Teenage Fanclub nostalgisch terug naar ‘toen’, met teksten als ‘with each new passing day I see that old world fading away/I just can’t seem to find the peace of mind that I knew back in the day.’ Toch is er ook de nodige ruimte voor optimisme. Everything Is Falling Apart mag qua titel niet erg positief overkomen, de lyrics roepen vooral op het carpe diem-principe na te leven. ‘Relax, find love/Hold on to the hand of a friend/But hey, have fun/’Cause everything is going to end.’
Wie kwaad zou willen spreken, kan Endless Arcade gemakkelijk wegzetten als een onoriginele herhaling van zetten. Toch roept het album geen seconde de neiging op om dat te doen. Teenage Fanclub klinkt zo warm, dat je je gewoon weer laat inpakken door het Schotse vijftal, ook als je stiekem hoopte op iets verrassends. Endless Arcade laat je nergens met de oren gespitst overeind schieten, maar nodigt vooral uit om de muziek onderuitgezakt over je heen te laten komen.
