Het moet een enerverend jaar zijn geweest voor Temples. Tussen de bedrijven door werd in alle stilte een drummer afgezet, waarna de aankondiging van een nieuwe plaat van de hoge toren werd geblazen. De single Hot Motion dropte en het klonk fijn vertrouwd. Iedereen sprak van een terugkeer naar het geluid van de eerste, zo sterke plaat Sun Structures. De band vermeldde erbij voor een wat donkerder inslag gekozen te hebben, een ‘darker edge’. En dat is ook wel het voornaamste wat opvalt aan Hot Motion.
De sfeer wordt zo goed neergezet bij opener en titelsong Hot Motion. De band neemt er ook alle tijd voor, de sterke pre-chorus had eeuwig mogen duren. Langzaam uitgesponnen, verontrustend, maar toch aansprekend. Ook Holy Horses doet het goed in diezelfde vreemde uitstraling. Geen teksten over ‘mysteries of pop’ deze keer: “Holy horses lighting the wind / Burning up my sorrows buried in my sins”.
Toch schiet het album op veel andere plekken tekort. Het is niet zozeer dat er slecht gemusiceerd wordt, integendeel! De technische klasse van de mannen is enorm en komt op Hot Motion sterk naar voren. Maar toch voelt het overgrote deel van de nummers aan als een herhaling van zetten, uitgevoerd zonder al te veel verbeelding. En dan wordt het vrij snel best saai.
Na het redelijk sterke openings-drieluik gaat de band over op automatische piloot, met The Howl direct als dieptepunt. Context had een sterke song kunnen zijn, maar de zangmelodie van het refrein is stiekem heel vervelend. Een kwaaltje waar overigens het verder heel sterke titelnummer ook aan lijdt. Temples heeft zich altijd al gericht op de grote stadions, maar dat lag vaak in het grootse, door reverb aangejaagde geluid van de band. Nu maken ze het soms wel erg bont: “Ho-oo-oo-oot motion / Ho-oo-oo-oot”.
Het is eigenlijk een wat vreemde gewaarwording, deze nieuwe plaat van Temples. Hot Motion blijft als album namelijk heel dicht bij het typerende Temples-geluid. Het is catchy en heerlijk psychedelisch, inclusief de barokgeoriënteerde akkoordprogressies van voorgaande albums die je nog wel eens uit je luie stoel deden opveren. Aan de formule ligt het echt niet. Alle elementen zijn aanwezig, blijkt ook uit geslaagde nummers als Atomise (mooie harmonieën) en It’s All Coming Out. Daar gaat het eigenlijk heel goed.
Hot Motion past zo op het eerste gezicht goed in het repertoire van Temples. Live zullen de nummers ongetwijfeld goed binnenkomen. Toch: als studio-album mist het flair, verbeelding en een duidelijk doel. Er wordt goed gespeeld, technisch klopt het allemaal precies en is het best indrukwekkend, maar het gevoel zit te vaak niet op de juiste plek. En laat dat nu net het meest essentiële ingrediënt voor goede muziek zijn.
