Met hun nieuwe album Jump Rope Gazers bewijst The Beths een groep te zijn om rekening mee te houden. De Nieuw-Zeelandse indierockband zette zichzelf in 2018 op de kaart met hun veel geprezen debuutalbum Future Me Hates Me. De fijne combinatie van catchy gitaarriffs en luchtige melodieën waar de groep bekend om staat krijgt in 2020 een waardig vervolg.
Het begin van Jump Rope Gazers bestaat uit een drietal fantastisch uitgevoerde poprocknummers die stuk voor stuk bij de hoogtepunten van de plaat horen. Laat je bijvoorbeeld vooral niet misleiden door de titel van opener I’m Not Getting Excited, want de opzwepende poppunksingle maakt je als luisteraar juist enorm enthousiast. Het verklaart ook waarom de band in het voorprogramma van grote artiesten als Pixies heeft mogen spelen. Ze weten de stemming er goed in te brengen. Dying to Believe is al net zo geslaagd, het nummer is met heerlijke gitaarriffs aan elkaar gelijmd. De productie is zeer toegankelijk voor de wat minder doorgewinterde rockliefhebber, maar wordt nooit saai. Titelsong Jump Rope Gazers doet een klein stapje terug in intensiteit, maar zeker niet in kwaliteit. In de kern is het nummer een vrij rustige ballad, maar verpakt in super strakke indierockgitaren en met harmonieuze achtergrondvocals maakt de band het zich helemaal eigen.
De stijl op Jump Rope Gazers is een combinatie van uptempo 90s poppunk en zomerse Beach Boys harmonieën. Hierin lijkt The Beths sterk beïnvloed door een band als Weezer, dit is vooral goed te horen op Don’t Go Away. In essentie is het simpele, effectieve powerpop, maar de aandacht voor details in de productie geeft het nummer net wat extra’s. In de laatste minuut worden de muzikale spierballen nog even getoond met een ware headbanger van een einde. Ook de boze, agressieve rocker Mars, The God Of War en het wat rustigere Do You Want Me Now zijn highlights op het album. Bovendien tonen ze aan dat de band diverse stijlen beheerst. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en voelen elkaar uitstekend aan. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de instrumentale bridge op Out Of Sight waar de verschillende instrumenten samensmelten tot een mooi geheel. Acrid is het enige nummer waarop de instrumentatie bij vlagen iets rommeliger klinkt, maar verder valt er nergens een speld tussen te krijgen.
Na al het gitaargeweld komt het akoestische You Are A Beam Of Light als een welkome afwisseling richting het einde van de plaat. Leadsinger Elizabeth Stokes bewijst hier dat ze ook op een ingetogen nummer kan excelleren. Met haar authentieke, innemende stem draagt ze de band grotendeels. Het valt te hopen dat zij een voorbeeld kan zijn voor meer frontvrouwen in de door mannen gedomineerde rockwereld.
De muziek op Jump Rope Gazers is niet overdreven complex, maar daar zit ‘m de kracht juist in. Omdat de uitvoering zo goed is heeft de band geen ingewikkelde poespas nodig om uitermate vermakelijk te zijn. Er staat geen enkel nummer op de plaat dat door de ondergrens zakt, maar hoge pieken zijn er in overvloed. Met dit frisse geluid heeft de rockwereld er een pareltje bij. Je mag deze plaat daarom dus ook echt niet missen bij je eerstvolgende zomerse buurtbarbecue.
