The Bird and the Bee, de Indie Pop band uit Amerika komt alweer met haar vierde album. Het duo, bestaande uit “Bird” Inara George en “Bee” Greg Kurstin, brengt Recreational Love zo’n drie jaar later uit dan gepland, en bovendien ook onder een ander label dan de eerste drie albums. Ook op deze plaat, die door de combinatie van een vrouwenstem van elektro wel wat weg heeft van de muziek van Tove Lo, neemt producer Kurstin het keyboard weer voor zijn rekening en verzorgt George de zang.
Het duo ontmoette elkaar een aantal jaren geleden, toen ze beiden meewerkten aan een ander debuutalbum. Ze besloten samen te werken aan een door jazz beïnvloed electropop project, wat resulteerde in hun debuut EP Again and Again and Again and Again, uitgebracht in 2006. De EP bevatte een van hun grootste hits, Fucking Boyfriend, die een aantal weken in de hitlijsten heeft gestaan. The Bird and the Bee heeft sinds die single een grote verandering doorgemaakt: de nummers op Recreational Love verschillen behoorlijk van Fucking Boyfriend, waar het nog voornamelijk de zachte stem van George in combinatie met een vrolijk orgeltje van Kurstin is.
Wel nog steeds aanwezig zijn de achtergrondstemmen en elektronische effecten, die veelal door het album gebruikt worden. Zelf zegt het duo ook een touch van R&B toegevoegd te hebben, wat voor de warme grooves op het album moet zorgen. ‘Recreational Love captures the easy intimacy of their collaboration and lets listeners slip into the band’s own charmed and secret world’, aldus The Bird and the Bee.
De plaat opent met Young and Dumb, een lied dat op het begin bestaat uit zo’n vier akkoorden, gebracht op Kurstin’s keyboard. Langzaam vallen George, de drum en de elektronische ‘bliepjes’ in, om in het refrein ondersteund te worden door achtergrondzang die voornamelijk uit hoge (haast dissonante) tonen of vreemde kreuntjes bestaat. George zingt over ‘Wrecking Ball’ van wie ze altijd al wist dat ze de muur zou raken en zou vallen. De bridge van het nummer komt dichtbij een trancesetting met haast hypnotiserende zang en xylofoonbegeleiding, en gaat vervolgens over in het ronduit slaan op een piano.
Andere nummers van het album lijken meer richting standaard pop te gaan, hier en daar aangevuld door elektronische effecten: de liedjes zijn simpel opgebouwd, bevatten een pakkend refreintje en liggen goed in het gehoor. Het gelijknamige nummer Recreational Love bevat bijvoorbeeld een rustig couplet, waarbij in het refrein overgeschakeld wordt naar een vlotter drumritme en pakkende achtergrondzang. Please Take Me Home is een van de liedjes die er iets meer uitspringt, door het intrigerende begin dat gecreëerd wordt door Kurstin’s keyboard. Jenny is voornamelijk leuk door het aanstekelijke refrein dat in je hoofd blijft hangen en de opbouw van instrumenten die het nummer een geheel maken.
Op Recreational Love laten George en Kurstin hun talent voor het maken van goede muziek zien. Producer Kurstin lijkt precies te weten waar de effecten moeten en wat een leuke opbouw van instrumenten is. De nummers voelen compleet aan, hoewel de meerstemmigheid soms doorslaat met rare kreten en kreunen. De muziek van het album klinkt leuk, maar is helaas niet al te speciaal. Hoewel George met haar mooie stem aan elk nummer een eigen draai probeert te geven, verandert dat niets aan het feit dat het niet een album is dat je vaker dan een keer of vijf zou luisteren.
https://open.spotify.com/album/2RS3wQn6IDEcsT7qZwr0Cc
