De Amerikaanse bluesrockband The Black Crowes kent een lange geschiedenis van ruzies, twisten en vetes zoals alleen broers dat kunnen. De samenstelling van The Black Crowes is in de afgelopen decennia meermaals gewijzigd, maar wat bleef was het centrale duo: de broers Chris en Rich Robinson. Na elkaar weer eens een periode van jaren niet gesproken te hebben werd het tijd voor de zoveelste reünie en een nieuw album: Happiness Bastards. Het ‘Happiness’-deel van de titel van dit tiende studioalbum verwijst naar de verzoening tussen de broers. Het ‘Bastards’-deel naar het gegeven ‘dat we zijn nog steeds klootzakken zijn’, zoals gitarist Rich Robinson liet optekenen in een interview met het Britse boulevardblad The Sun. Al met al voldoende ingrediënten als voedingsbodem voor de nieuwsgierigheid.
Bij de eerste luisterbeurt van Happiness Bastards vallen twee dingen op: het enorme plezier waarmee de tien nieuwe nummers gespeeld worden en de stem van zanger Chris Robinson. Zijn nasale, wat scherpe stemgeluid is altijd het ‘unique selling point’ van de Crowes geweest. Op hun laatste studioalbum uit 2009, Before the Frost…Until the Freeze*, was al wat sleetsheid te horen. Op albumopener van Happiness Bastards – het stampende Bedside Manners – doet de stem van Robinson zich nog minder gelden dan op de vorige plaat. Op zichzelf hoeft dit geen bezwaar te zijn, er zijn immers genoeg artiesten waarvan met de jaren de klankkleur van hun stem verandert. In dit geval echter lijkt door de verandering, de aantrekkingskracht van de band een deuk opgelopen te hebben. Tekstueel zit het echter prima in elkaar met originele vondsten als ‘Ride the Black Mariah’; een zwart politiebusje dat dateert uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
In het lied Cross Your Fingers horen we wél (vleugjes) van de kwaliteit van het ‘oude’ The Black Crowes. Het is wat minder bombastisch, minder vol qua geluid dan de voorgaande tracks op deze plaat, waardoor er meer ruimte en aandacht is voor de zangpartijen. Toch blijft het allemaal een beetje neutraal en ondanks de energie waarmee de nummers aan de man worden gebracht, echt overtuigen doet het nog niet. Wanting And Waiting doet dat wél. Aangename en aantrekkelijke southern rock zoals we die kennen van The Allman Brothers Band, Lynyrd Skynyrd en ZZ Top. Wanting And Waiting ademt een soortgelijke sfeer als Jealous Again van het debuutalbum Shake Your Money Maker van de Crowes uit 1990.
Kindred Friend (dat de eerste dertig seconden klinkt als Acda en de Munnik) is tegelijkertijd albumafsluiter en –hoogtepunt. Mooie mondharmonica, sterke vocalen van zowel Robinson als de achtergrondzang, sfeervol strijkorkest en oprechte lyriek. ‘Oh, kindred friend, where have you been?/ Guess it’s been a while.’ Het heeft alle facetten van een make-up-song, waarbij de onverbrekelijk geachte band tussen broers opnieuw gesmeed wordt met behulp van tijd. Prachtig.
Over tijd gesproken; tijd is de enige dimensie die ons in staat stelt het verleden te herinneren. In het geval van The Black Crowes gaat die herinnering al snel uit naar het succes van de beginjaren met nummers als Hard To Handle, She Talks To Angels, het eerder genoemde Jealous Again en uiteraard hun grootste hit Remedy. Sinds die gloriejaren is er veel gebeurd en is ook voor de gebroeders Robinson de tijd een dimensie gebleken waaruit wijsheid te destilleren valt. Dat is terug te horen op Happiness Bastards. Het album steekt boven het maaiveld uit door goede songteksten, maar muzikaal is de scherpte er misschien wat af waardoor Happiness Bastards een doorsnee album geworden is. Aan plezier en energie ontbreekt het de band echter zeker niet. Wie daar met eigen ogen en oren getuige van wil zijn kan op 22 mei terecht in de AFAS Live als The Black Crowes Amsterdam aandoet.
* In 2010 bracht The Black Crowes het album Croweology uit. Aangezien dat een album is met akoestische versies van eerder uitgebrachte songs, wordt het niet gezien als zelfstandig studioalbum.
