Slechts een maand geleden verraste The Black Keys met de aankondiging van Delta Kream, het tiende studioalbum van het duo. De opvolger van Let’s Rock, wat oh zo sterk was, maar toch een beetje een flop bleek. Recensenten maakten maar wat graag de vergelijking met El Camino, het doorbraakalbum uit 2011. En waar Let’s Rock, hoe goed bedoeld ook, verbleekt in de schaduw van El Camino, slaagt The Black Keys er ook op Delta Kream niet in om het succes van tien jaar geleden enigszins te evenaren. Verre van zelfs.
Op Delta Kream gaan de heren terug naar de basis. De échte authentieke bluesrocksound is de afgelopen jaren een beetje losgelaten, maar op dit jubileumalbum brengt het duo een ode aan de country- en bluesmuziek uit Mississippi. Sterker nog: The Black Keys maakt van de gelegenheid gebruik om hun blueshelden te eren, door tien van hun grootheden uit de Mississippi-blues te coveren.
Dit bluescoveralbum lijkt vooral spontaniteit en nonchalance uit te willen stralen. De losse tracks variëren nogal in tempo en alle smalltalk-momentjes in de studio zijn lekker in de opname gelaten. Het lijkt een stijltje, maar juist die nonchalance maakt Delta Kream echt geen sterker album. Het straalt het voorkomen van een hobbyproject uit, een soort opgenomen jamsessie. Dat lijkt overigens ook precies het doel van het duo en daar is niks mis mee, maar het haalt de eventuele potentie van de plaat wel behoorlijk onderuit.
Halverwege het album trekt The Black Keys zowaar even de aandacht. Coal Black Mattie, ooit geschreven door Ranie Burnette, verschilt flink in tempo met voorganger Going Down South. Dat contrast valt extra op en ook het catchy gitaarrifje aan het begin van het nummer doet het goed. Maar verder is er eigenlijk geen één individueel nummer op de plaat dat écht blijft hangen. Zelfs de leadsingle Crawling Kingsnake verdampt in de eentonige mix van vergelijkbare bluesliederen.
Delta Kream luistert lekker weg, maar weet niet te overtuigen. Het album is eentonig, ietwat saai zelfs, maar zal ongetwijfeld met passie gemaakt zijn. In slechts twee dagen opnemen was het album rond. Het album wekt de suggestie dat het duo een uurtje is gaan jammen, dat heeft opgenomen en op de plaat heeft geperst. Enige kritische blik ontbreekt daardoor totaal. Vast leuk voor ieder die de oorspronkelijke sound van The Black Keys kan waarderen, maar een exceptioneel album zet je hier absoluut niet mee neer.
