The Black Keys – Dropout Boogie

Dropout Boogie

Waardering

7

6

6

6

De Amerikaanse bluesrockband The Black Keys is inmiddels al zo’n twintig jaar niet meer weg te denken uit de muziekindustrie. Het duo, dat in de afgelopen decennia goed is geweest voor een aantal grote hits, bracht in 2021 nog een coveralbum uit waarop oude grootheden van het genre werden geëerd. Ook op de meest recente toevoeging aan het repertoire, Dropout Boogie, houdt de band vast aan de geijkte stijlen.

Want wie dacht dat Dan Auerbach en Patrick Carney het na twintig jaar wel eens tijd zouden vinden voor een experiment met een andere stijl komt bedrogen uit. Op opener en leadsingle Wild Child komen de bekende bluestonen en zanglijnen je vrijwel meteen tegemoet. De toon voor de rest van Dropout Boogie is gezet. Pas op How Long, het zesde nummer van de plaat, wordt voor het eerst uit een iets rustiger vaatje getapt. Best een fijne adempauze zo halverwege het album, al zou The Black Keys zichzelf niet zijn als ook deze track niet was voorzien van het nodige gitaargeweld.

Toch zal de overgrote meerderheid van de plaat voor de meeste luisteraars klinken als bekend terrein. Goed, op een nummer als It Ain’t Over klinkt de band misschien iets gepolijster dan ze twintig jaar geleden deed, maar een flink deel van de tracks had niet misstaan op eerder werk van het Amerikaanse duo. En dat de mannen weten hoe ze moeten rocken mag duidelijk zijn, zo blijkt ook op Your team Is Looking Good, want ook al kent de tekst misschien wat weinig variatie, het opzwepende bluesritme slaat meteen aan.

Ook Baby I’m Coming Home knalt vanaf de eerste noten stevig binnen, en ontpopt zich al snel tot hoogtepunt op Dropout Boogie. Vooral wanneer de track halverwege totaal wordt omgegooid aan de hand van een stevige tempowisseling en gitaarsolo, blijkt de band bij hoge uitzondering nog steeds te weten hoe ze de luisteraar moet verrassen.

Toch blijft het bij een paar zeldzame momenten, want op een groot deel van de plaat lijken de mannen de kunst van het verrassen toch enigszins te zijn verloren. Op een gegeven moment worden de eindeloze herhaling van bluesriffs en teksten over moeizame liefde toch wat eentonig, vooral omdat die formule de band in het verleden al zo veel heeft gebracht. Die perfecte mix van stevige bluesrock en toegankelijke popmelodieën waar albums als Brothers en El Camino vol mee stonden, is op Dropout Boogie maar spaarzaam te vinden.

Wanneer de bluesakkoorden voor de zoveelste keer uit de kast worden getrokken, ontbreekt soms net dat beetje extra wat de band vaak zo vermakelijk maakt. Zo klinkt Burn The Damn Thing Down bijvoorbeeld zo eentonig dat het nummer iedere vorm van momentum verliest, en ook afsluiter Didn’t I Love You biedt weinig waarin het zich kan onderscheiden.

In het kort: Dropout Boogie is voor de echte fan van The Black Keys best vermakelijk, en slechte nummers zal je er niet vinden, maar voor wie op zoek is naar een beetje variatie is de plaat soms wat zouteloos.