The Brian Jonestown Massacre kent een turbulente geschiedenis. In het inmiddels 28-jarig bestaan van de band is een flink aantal leden de revue gepasseerd. Achttien om precies te zijn. Tot 2004 hopten verschillende leden de band in en uit. De meesten verlieten de groep gedesillusioneerd. Alleen de eigenzinnige Anton Newcombe is een vaste waarde. Hij schrijft, produceert en mixt de muziek en doet dat de laatste jaren aan de lopende band. Vanaf 2014 werd er ieder jaar een album uitgegeven en in dit jaar verschijnen er zelfs twee. Something Else is daarvan de eerste.
The Brian Jonestown Massacre maakt psychedelische (garage)rock met vleugjes shoegaze en anti-folk. Something Else vormt daarop geen uitzondering, al doet de titel wellicht anders vermoeden. In een band die zichzelf steeds opnieuw uitvindt moeten we het echter ook niet zoeken, daarvoor is Newcombe te tegendraads en doet hij teveel waar hij zelf zin in heeft. Wat voor conventies er in de muziekindustrie ook mogen zijn over bands die telkens moeten veranderen om relevant te kunnen blijven, hij laat zich er niet door leiden. En wellicht juist daardoor klinkt ook niets als een vermoeiende herhaling.
De opener Hold That Thought laat direct weten dat het niveau hoog is. Een snelle gitaarprogressie van vier akkoorden blijft het gehele nummer circuleren, ondersteund door bas en drum. Daar komt een langzamere orgelprogressie overheen die het stuk in de breedte oprekt, daar waar de gitaren het kort en compact houden. De melancholieke zang van Newcombe is uit duizenden herkenbaar. Het nummer doet een beetje als Iggy Pop aan. De power. De melancholie. De instrumenten. En natuurlijk laat percussionist Joel Gion zijn tamboerijn vallen in de laatste seconden, we zijn het van hem gewend. Het liedje klopt en is in alles zoals de band is.
De rest van de plaat is meer psychedelisch dan het openingsnummer. Ook daarin lijkt de band niet veel te zijn veranderd. Zet album Take It From the Man! ernaast en het verschil is nauwelijks hoorbaar, terwijl die plaat toch alweer 22 jaar geleden is uitgebracht. Maar ja, “My heart beats so fast / The world turns so slow“.
Ook afsluiter Silent Stream laat eens te meer blijken dat The Brian Jonestown Massacre bovenal een psychedelische rockband is. Het zal niet moeilijk zijn erachter te komen waar ze hun inspiratie uit halen. Van Newcombe wordt gezegd dat hij eigenlijk de jaren ’60 en ’70 is (ja, echt) en de eenentwintigste eeuw helemaal niet begrijpt. Nu is dat wellicht een wat overdreven statement, maar het geeft wel aan hoe goed het de band lukt dat gevoel over te brengen.
Misschien draait de aarde wel sneller dan Newcombe en zijn muzikanten doorhebben, waardoor ze wat achterblijven. Of misschien zijn ze daadwerkelijk de reïncarnatie van een tijdperk. Maar wanneer je dan een nummer als Who Dreams of Cats? hoort, dan weet je dat het er eigenlijk allemaal niet toe doet. Het hoort zo. The Brian Jonestown Massacre is dat pareltje dat het meeste waard is wanneer het er gewoon kan zijn. Something Else is daar het voorbeeld van. Op naar album nummer twee van 2018!
