Duo The Chainsmokers komt met een verrassend album. De makers van hits als Something Just Like This en Paris, die de doorsnee radioluisteraar een aantal jaar geleden niet uit het hoofd kon krijgen, waren een beetje van de radar verdwenen. Maar The Chainsmokers zijn terug met een nieuwe ep No Hard Feelings.
Het album begint meteen goed. Met No Shade at Pitti komen Drew Taggart en Alex Pall met een fijne eerste track. Door een uptempo ritme en een mysterieuze opbouw voelt No Shade at Pitti als de start van een legendarische avond uit. De stemmen van Drew Taggart zelf en van Emily Warren, die slechts de ‘I can’t believe’ zingt tijdens de drop, zijn een fijne toevoeging aan deze zomerse binnenkomer.
Hoewel de fans niet heel lang op het in maart voor het eerst geteasede No Hard Feelings hoefden te wachten, konden ze wel al eerder genieten van twee tracks, Addicted en Friday. Addicted, dat het Amerikaanse duo met de Braziliaanse Zerb en de van oorsprong Duitse INK maakte, is een ideale toevoeging aan iedere afspeellijst. De positieve uptempo beat van deze track spreekt erg aan en doet denken aan verschillende andere dance-tracks.
Maar ook Friday, ingezongen door de Amerikaan Fridayy is er eentje voor de zomer. De warme stem van Friday, die eerder op songs van DJ Khaled en Chris Brown, te horen was past goed bij het wat meer oldschool The Chainsmokers-gevoel dat in dit nummer naar voren komt. Het is geen hele verrassende of verfrissende tune, maar sluit toch heel goed bij de rest van de ep en door de herkenbare accenten uit onder andere Paris tijdens de drop, goed bij de rest van het repertoire van The Chainsmokers.
Met Bad Advice gaat de No Hard Feelings weer een andere kant op. Dit nummer waarin artiest Elio de zang op zich neemt, klinkt een beetje eentonig en saai. De beat overschaduwd de stem af en toe. Voor een feestje hoeft men Bad Advice niet aan te zetten, maar in een chille afspeellijst voor een lange autorit past hij wel heel goed.
Dit is heel anders bij de vijfde track, Tennis Court, die gelijk knallend van start gaat. Een verfrissende beat en melodie, duidelijk gecreëerd met een synthesizer maken dit nummer een interessante verschijning. Wel zit er veel herhaling in de tekst. Het refrein bestaande uit drie zinnen: ‘I died when I met you/ I died when I left you/ And now I’m stuck in the middle’ wordt na een paar keer herhalen een beetje irritant.
No Hard Feelings wordt afgesloten met een demo, getiteld Greenlights. Dit lied kent een opvallend, uptempo ritme op de achtergrond. Bij deze track is de zang wel een groot onderdeel en wordt hij niet overschaduwd door de beat. Een mooie afsluiter van deze verzameling nummers is het wel, aangezien hij langzaam eindigt. Een verfrissend album, waar de luisteraar meer van zou willen horen. En wie weet komt dat nog wel, in een volgend album.
