Er zijn waarschijnlijk weinig bands die hun naam zo’n eer aandoen als The Cinematic Orchestra. Sinds de oprichting in 1999 bestaat hun oeuvre vooral uit muziek die moeiteloos als soundtrack van films kan dienen. To Believe is het nieuwste album van The Cinematic Orchestra, waar we ruim elf jaar op hebben moeten wachten. Gelukkig worden er wederom geen concessies gedaan aan de constant hoge kwaliteit van de muziek. De band rond frontman en oprichter Jay Swinscoe wordt op het vierde studioalbum bijgestaan door een keur aan gasten: Moses Sunmey, Root Manuva, Tawiah, Grey Reverend en Heidi Vogel maken hun opwachting. Samenwerkingen die stuk voor stuk goed uitpakken en zorgen voor een extra verdieping van de fraaie composities. Het centrale thema van het album is geloven, wat dit betekent en uiteindelijk de vraag: waar geloven we (nog) in? In de huidige, door social media gedomineerde cultuur een uiterst relevante vraag.
Het album opent met de titeltrack waarop Moses Sumney gloedvol verhaalt over het geloof op zachte, meanderende klanken die de luisteraar in een lichte trance brengen. Het nummer wordt gevolgd door A Caged Bird/Imitations Of Life, waarop rapper en labelgenoot Roots Manuva zijn flows tussen de beats vlecht. Dit nummer past door de bijna grime-achtige flow perfect in het huidige muzikale landschap, hoewel het nummer qua jazzy instrumentatie en spannende rustmomenten waarschijnlijk te complex is voor een hitnotering.
Lessons is de enige instrumentale track op het album. Het nummer bestaat uit marsachtige drumpartijen en repetitieve melodielijnen in een open, ruimtelijke productie. Na deze trip begint Wait For Now/Leave The World donker, er klinkt een echo van het werk van Philip Glass in door. Hierna zet de Londense zangeres Beverley Akua Mansa Tawiah in en ontvouwt de track zich met piano en viool tot een gepassioneerde ode aan loslaten en kracht hervinden.
In Zero One/This Fantasy laat The Cinematic Orchestra weer fijntjes zien hoe een nummer spannend wordt opgebouwd naar een muzikale climax om daarna weer heel klein te eindigen. Het album sluit af met A Promise, dat als eerste single werd gereleased. De track start verstild met gastzangeres Heidi Vogel. Haar ijle, hoge stem geeft het nummer een gevoel van ruimte en ook een soort desolaatheid.
To Believe is 53 minuten puur genieten. Van langzaam opgebouwde jazzy soundscapes, aangevuld met oorstrelende zangpartijen, tot ritmisch-sferische klanktapijten met aan grime grenzende raps. Als je het album op repeat zet, merk in eerste instantie niet dat je nummers opnieuw hoort. De variatie en veelheid aan geluiden, ingebed in het filmische, downtempo decor geeft iedere keer nieuwe aspecten van de muziek bloot. De gastmuzikanten, hoe gevarieerd qua achtergrond, doen niets af aan het organische geheel van het album. To Believe is een totale luisterbeleving, een verademing in een tijdperk dat gekenschetst wordt door losse tracks op shuffle play. Na twintig jaar vol hoogwaardige, mooie en interessante muziek, heeft The Cinematic Orchestra met To Believe een betoverende luistertrip aan hun catalogus toegevoegd.
