Succesvol rocken over een periode van 40 jaar, dat is weinig bands gegeven. Nu is The Cult niet de meest productieve band die er rondloopt, want Under the Midnight Sun is pas de tiende studioplaat. Het is een stabiele rockplaat, waarna toch vooral het gevoel overblijft dat er veel meer uitgehaald had moeten worden.
The Cult vond het geheim van de eeuwige dag in Finland op het festival Provinssirock. De band maakte daar boven de poolcirkel een nacht mee waarop de zon niet onderging. Voor het thema van de oneindige dag produceert het vijftal een opvallend kort album. Met net aan 35 minuten is het ruimschoots de kortste plaat binnen het oeuvre van The Cult. Gelukkig geldt: kwaliteit boven kwantiteit, zeker als het om muziek gaat.
Met de kwaliteit op Under the Midnight Sun zit het goed, al is het lang niet altijd even bijzonder. Veel nummers ontdekken niets nieuws, maar dobberen lekker voort. Zoals Outer Heaven, dat goed klinkt, maar waar tegelijkertijd minutenlang amper iets gebeurt op één kleine omslag in stijl halverwege na. Dat voelt toch een beetje als verspilde tijd op een album dat zogezegd niet het langste duurt. Knife Through Butterfly Heart heeft zijn zaakjes een stuk beter op orde. Het verloop van een ballad naar een stabiele rocksong naar een lang gitaaroutro is traag, maar goed uitgevoerd.
De trage evolutie binnen een nummer is een methode die The Cult vaker toepast op Under the Midnight Sun. Ook op Vendetta X, Give Me Mercy en Impermanance werkt dat goed. Een wilde ruk aan het stuur wordt er niet gegeven, alles loopt organisch in elkaar over. Juist daardoor mis je soms wat extra’s. The Cult blijkt geen band die je mond doet open vallen van verbazing. Binnen het oeuvre van de Engelsen is het ook een volstrekt passende, haast logische, plaat. Want de echte wilde jaren waren de 80’s, ook voor The Cult.
Nogmaals: de muziek is gewoon prima. Alle acht de tracks luisteren lekker weg, sommige beter dan andere. Alleen er is geen enkel nummer dat je over de streep trekt om fan te worden, om een kaartje te kopen. Under the Midnight Sun had op deze manier uren kunnen duren in plaats van 35 minuten. Dan nog zou er nog steeds niets tussen staan dat bewaard móét worden voor de eeuwigheid. En als niets het eeuwige bijzonder maakt, wat is een eeuwige dag dan nog waard?
