De Amerikaanse band The Flaming Lips draait al bijna vier decennia mee, maar zijn nog altijd niet te stoppen. Door de jaren heen hebben ze veel verschillende paden bewandeld. Wat ze ook deden, het was altijd net een tikkeltje anders dan andere bands. De grootste successen van de band lagen zo rond de eeuwwisseling, daarna werden verschillende paden bewandeld met wisselend succes. Sinds lange tijd is de band niet meer zo geïnspireerd geweest als wat ze nu laten horen op American Head.
Will You Return/When You Come Down lijkt met een knal te openen, maar ontvouwt zich langzaam tot een rustige psychedelische ballad. De track wordt hemels uitgeleid met een koortje en een gitaarsolo. Die trend zet zich voort op Watching The Lightbugs Glow, waar een rustige drumbeat met een synth de achtergrond verzorgen. Woordenloze zang voert je ondertussen mee op een rustige, maar spacy rivier. Laten we eerlijk zijn, het is wel een rivier van regenbogen, marshmallows en glitter. Het blijven The Flaming Lips en ze schuwen nog steeds de vrolijke, dromerige geluiden niet. Niet zo vreemd dat de band zelf American Head vergeleek met eerdere successen zoals The Soft Bulletin en Yoshimi Battles The Pink Robots.
Toch lijkt die rivier zijn felste kleuren te zijn verloren. De diepe wonden van The Terror zijn nog terug te vinden op deze plaat. Zo heeft When We Die When We’re High stuwende drums met een onrustige bas en een vervormde gitaarsolo. De track die het beste de twee verschillende werelden van eerder genoemde platen samenbrengt, is At The Movies On Quaaludes. Een zekere troosteloosheid hangt over het nummer. En dat raakt precies de kern van dit album. Zanger Wayne Coyne liet weten dat American Head een ode zou zijn aan zijn jeugdjaren. Luisterend naar de plaat valt vooral op dat het verliezen van de jeugdige onschuld wordt bezongen: ‘I was young / yesterday / but now everything is changed after today / Now I don’t know / What to do’.
Terug naar de kinderjaren betekent ook dat de band wat meer teruggaat naar de oorspronkelijke muziekstromingen uit de Verenigde Staten. De band legt zich nooit volledig toe op americana, maar laat wel horen dat ze raad weten met country en folk. You N’ Me Sellin’ Weed is daar een aardig voorbeeld van. Op God And The Policemen wordt die lijn nog verder door getrokken. Coyne is hier in duet met popcountry ster Kacey Musgraves, wat verrassend aardig uitpakt.
De klassieke The Flaming Lips-sound met hints naar hun Amerikaanse roots maakt dit tot een uniek album in hun discografie. Hier klinkt de band frisser dan ze sinds lange tijd hebben gedaan. Tegelijkertijd hoeven liefhebbers niet bang te zijn dat de band niet meer de oude is. The Flaming Lips is nog steeds The Flaming Lips. Alleen dan wel met een nieuw jasje aan.
