Een houvast, iets waar we op kunnen terugvallen, was dat niet datgene waar menigeen naar op zoek was gedurende de afgelopen maanden? Een bekend, vertrouwd geluid in deze onzekere tijden? Laat dat maar over aan The Hold Steady! Al zeventien jaar brengt deze band robuuste, karaktervolle muziek uit; steady als het op de kwaliteit aankomt en je meeneemt op avonturen over gebroken harten en geknapte dromen in donkere dranklokalen als toneel. Op hetzelfde moment zorgt het met zijn melancholische, happy being miserable ondertoon, voor een warme deken en een troostende arm om je schouder.
Het achtste album van de band uit Brooklyn, New York, is een plaat geworden die in vergelijking met zijn voorgangers rustiger, zelfs berustend, kan worden genoemd. Over de gehele lengte van de plaat voert een meer beschouwende, mid tempo sound de bovenhand, is er ruimte voor blues en country invloeden en speelt de blazerssectie een prominentere rol. De verhalen die zanger Graig Finn vertelt, in zijn unieke stijl tussen een vorm van spoken word en zang, hebben nog steeds een rauw randje en de personages in de songs balanceren op de scheidslijn tussen sympathie en antipathie. Finn verstaat de kunst om deze verhalen voor te dragen zonder daar een mening over uit te spreken, hij laat de luisteraar vrij om daar zelf een oordeel aan te hangen. Alhoewel de plaat grotendeels geschreven en opgenomen is aan het begin van 2020, komen veel van de onderwerpen, die zo kenmerkend waren voor dat rampjaar, terug in de 11 tracks op dit album; kapitalisme, overleving, machtsmisbruik en mentale gezondheid.
Opener The Feelers begint met een piano intro, waarover Finn een situatie beschrijft die je het gevoel geeft dat je je in een duister rokershol bevindt. De sfeer verandert met de inkomende gitaar en drums en duwen het nummer richting melodie, de slideguitar halverwege het lied geeft het een countryfeel mee. Naast de vaste elementen van ruige gitaren en uptempo drums, bezit het album ook verrassende wendingen. In Unpleasant Breakfast vormen elektronische elementen en een woohookoortje voor een dansbaar geheel, uiteraard volgens de maatstaven van de band zelf. Tegen het einde van het nummer vergaloppeert het ritme zich en begeleidt de piano het lied richting eindstreep.
Ofschoon Open Door Policy over het geheel een zeer sterk album is, springt Me & Magdalena eruit en komen alle typerende kenmeren van de band hier naar voren. Over een bonzende drumbeat, vertelt Finn een verhaal over een vrouw die valt voor een zanger/junk, waarbij je als luisteraar blijft twijfelen aan de keuzes van de hoofdpersoon, maar op hetzelfde moment haar niets dan goeds wenst. Chaotische gitaren en een repetitief pianoriedeltje stuwen het nummer voort richting een melancholische melodie!
Open Door Policy is een rijk album geworden, aangevuld met frisse ideeën, van een band die al bijna twee decennia bestaat. Een puike prestatie, een zeer welkome aanvulling van hun discografie en eentje die alle lof verdient die het toekomt.
