‘Het is een risico, maar zonder risico’s is het leven niet leuk.’ The Horrors-frontman Faris Badwan gaf bij de aankondiging van het vijfde album V direct aan niet op safe te zullen spelen. De Britten willen zich blijven ontwikkelen en durven op V de stap te zetten naar het in het alternatieve circuit zo gevreesde woord ‘mainstream’. Met resultaat.
Met een speelduur van een uur hebben The Horrors van V een behoorlijk uitgebreid album gemaakt. Bijna elke track garandeert meer dan vijf minuten muziek. Het laat direct de ontwikkeling zien die de band sinds debuutalbum Strange House (2007) heeft doorgemaakt. Van korte, prikkelende garagepunk naar lange, met synths doorspekte elektrorock.
Voor wie de vorige vier langspelers van The Horrors kent, zal die omslag niet als donderslag bij heldere hemel komen. Album voor album zette het vijftal een stap in de richting van de sound die V kleur geeft. Waar voorganger Luminous in 2014 nogal verzandde in wisselvalligheid, lijkt de Britse groep op V wel gevonden te hebben wat ze zochten. Ongetwijfeld met dank aan de inbreng van producer Paul Epworth, die eerder al successen vierde met artiesten als Adele, Florence + The Machine en London Grammar.
Opener Hologram wordt gedragen door de spectaculaire synthesizerbas. Oorspronkelijk ontstaan als 25 minuten durende jam, hebben The Horrors het nummer samengevat tot een krachtpatser van zes minuten, waar Gary Numan zijn hoed voor zal afnemen. Het is het begin van een ongekend sterke eerste helft van V. De lyrics van Press Exit To Enter zitten slim in elkaar met alle tekstuele tegenstrijdigheden. Het met industrial overgoten Machine gold bij de release in juni al direct als een van de beste singles van het jaar.
Het valt op hoe helder de stem van Faris Badwan over het algemeen klinkt. Waar hij voorheen nog wel eens iets te veel op Joy Divisions Ian Curtis wilde lijken, heeft de frontman zich steeds meer een eigen geluid aangemeten. Het is een belangrijk ingrediënt op V en een middel dat verschillende nummers naar een nog hoger niveau tilt.
Op deze manier blijven The Horrors ook op het tweede vijftal nummers overtuigen. Weighed Down kabbelt aanvankelijk prettig voort, zuigt zich steeds voller met instrumenten en barst uiteindelijk uit in een geweldige climax. Afsluiter Something To Remember Me By is een opvallend vrolijke discoplaat. Fans van het eerste uur zullen ongetwijfeld direct afhaken, want met The Horrors van tien jaar geleden heeft het niet veel meer te maken. Maar tjonge jonge, wat eindigt het vijfde album met een geweldige knaller.
The Horrors klinken op V toegankelijker dan ooit, maar knap genoeg zonder daarbij hun eigen identiteit te verliezen. Disco en industrial. New Order en Simple Minds. De band heeft in allerlei hoeken inspiratie opgedaan, maar weet toch een onwijs eenduidige plaat neer te zetten. Tussen de tien nummers is werkelijk geen zwakke schakel te vinden. Sterker nog: beter dan op V hebben de Britten nooit geklonken. The Horrors hebben gewaagd en glansrijk gewonnen.
