The Jezabels – Synthia

Waardering

7

8

Ondanks dat de tour van The Jezabels is afgelast wegens een behandeling tegen eierstokkanker bij toetseniste Heather Shannon, komt Synthia gewoon in de winkels te liggen. Laten we hopen dat de muziek van haar eigen groep werkt als medicijn tegen de vreselijke ziekte. Het derde album van de indie-rockformatie heeft in ieder geval alles in zich om een muziekliefhebber blij te maken.

The Jezabels is een band die heel goed het dromerige, soms zelfs psychedelische, kan afwisselen met powerstukken. Dat bewijzen de eerste tracks al. Stand And Deliver is wat zweverig, onheilspellend en uitgestrekt, maar ondertussen klinkt in de lyrics wel de verbitterde toon ‘Come and give a bitch a kiss’ door de song. My Love Is My Disease is daarentegen heerlijk recht voor zijn raap en rockt lekker. Ondanks deze overgangen, die continu te vinden zijn, loopt alles goed in elkaar over. Synthia vormt een mooi geheel, hoewel de toonaarden van de plaat zeer uiteenlopend zijn.

Af en toe is het een album dat je probeert te verleiden, ‘Whisper in my ear and tell me all the things you want to do’. Soms is het dreigend: ‘They seek the shade, you can only get from the holes in her body’. Welke kant het ook op schiet, je hoeft bij Jezabels niet te vrezen dat het je gaat vervelen. Al is A Message from My Mothers Passed wel een kleine tegenvaller op het album. Het mist een uitdagend karakter zoals de overige negen tracks dat wel hebben. De uithalen van frontvrouw Hayley Mary halverwege het nummer maken nog wel wat goed, maar het compenseert niet volledig voor de vlakte van de rest van het lied.

In grote lijnen lijkt Synthia volop te gaan scoren bij de fans, na het toch wat sceptischere ontvangen The Brink. De opvolger van het debuut Prisioner werd volgens vele aanhangers van de eerste plaat als teleurstellend beschouwd, wegens het poppy karakter. De aspecten die er wel goed aan waren, leken haast gekopieerd van hun eerste plaat.

Nee, dat kan van hun derde productie zeker niet gezegd worden. Met My Love Is My Disease, Come Alive en Pleasure Drive als de grote steunpilaren is Synthia een plaat die er in zijn genre uitspringt. Wie bij het genre indie-rock het gevoel krijgt dat alle liedjes steeds meer op elkaar gaan lijken, kan zijn hart ophalen. Op originaliteit, muzikaliteit en variatie: overal scoort de plaat een ruime voldoende. Alleen al voor de verfrissing van het genre is het te hopen dat Shannon er snel weer bovenop komt en dat deze tour alle zalen van Europa te zien krijgt.