Het is natuurlijk heel stoer als je onder de naam Caro Emerald groot succes hebt in binnen- en buitenland en dan opeens besluit om afstand te nemen van de toegankelijke ballroom jazz, filmische tango’s en groovy jazz-liedjes waar je publiek zo gek van is. Zangeres Caroline van der Leeuw (Emerald’s echte naam) deed dat tijdens de coronacrisis. De verbinding met hits als Back It Up en A Night Like This was weg en ze voelde zich niet meer prettig in de avondjurken die ze op het podium droeg. Dus, werd het roer drastisch omgegooid. Een nieuwe sound, een nieuwe look, een nieuw platenlabel en een nieuwe naam: The Jordan, een verwijzing naar de Amsterdamse Jordaan waar van der Leeuw geboren en getogen is.
Afgelopen zomer liet ze met You Don’t Even Know Me en Naked in The Sun de wereld kennis maken met haar nieuwe muziek. Dit samen met videoclips waarin ze onherkenbaar te zien was. ‘Ik had heel erg de behoefte dat het even mocht zijn zoals het is, zonder dat er meteen een oordeel over was en dat het puur over de muziek zou gaan’, zei van der Leeuw daar later over. Kort daarna kwam ze ‘uit de kast’ en kondigde het album Nowhere Near The Sky aan. Daarna volgden de singles Best Damn Day, I’m Not Sorry en Temptation, drie steengoede tracks en de ideale manier om het publiek nog beter te laten wennen aan de nieuwe niet-meer-Caro-Emerald-sound.
Filmisch is de muziek van Van der Leeuw nog steeds, maar de muziek op Nowhere Near The Sky heeft een veel diepere onderlaag. Een groot contrast met de vrolijkheid van bijvoorbeeld Stuck, één van de hits uit de Caro Emerald-periode. The Jordan springt overtuigend van ingetogen met rustige nummers als The Room, Mmm en You Don’t Even Know Me naar bombastisch groot in mid-tempo liedjes als You Will Never Make Me Cry Again, Waste Me en Someone New. Die laatste twee zouden trouwens prima kunnen figureren als titelsongs voor een misdaadserie. In Best Damn Day bouwt The Jordan de spanning op door wat duister en donker te beginnen, maar wanneer het refrein start, verandert het nummer ineens in een James Bond anthem. Op Nothing New is er trouwens een aangename gastbijdrage weggelegd voor Koen de Witte, zanger/gitarist van de Maastrichtse band Solomon. Een man met een doorleefd stemgeluid dat heel mooi kleurt tegenover de heldere vocalen van The Jordan.
Dat de zangeres zich heeft laten inspireren door Massive Attack en Portishead, is geen geheim. Pak de muziek van deze bands erbij en je weet dat ze gelijk heeft. Popmuziek met soms een wat duister randje en veel triphop invloeden. Het doet ook wel denken aan de Billie Eilishen en Lana Del Reys van deze wereld. Producers David Kosten en Wouter Hardy hebben op hun beurt zo goed mogelijk hun best gedaan om hun eigen touch aan de nummers te geven en dat is goed gelukt. Tekstueel gezien richt The Jordan zich vooral op thema’s als losbreken (I’m so tired of the bullshit/the big hits/the same trick) en artistieke vrijheid. Maar in Temptation schenkt ze ook even de aandacht aan de vrouw en iedereen die zich zo voelt.
Nowhere Near The Sky is een zeer aangenaam debuut van een doorgewinterde artieste die weet waar ze mee bezig is en eindelijk de muziek maakt waar ze volledig achter staat. Het is een plaat die als een soundtrack aan je voorbijtrekt. Eentje die je van begin tot eind optimaal wilt beleven. Of er met deze muziek ook grote zalen gevuld gaan worden, zoals Caro Emerald dat bijvoorbeeld deed in de Royal Albert Hall, daar valt over te twijfelen. Waarom? Omdat dit andere koek is. Minder commercieel en minder geschikt voor radiostations, dus The Jordan zal meer moeite moeten doen om grote mensen massa’s te bereiken. Maar dat is nou eenmaal het risico wanneer je weer van voor af aan begint.
