Het vierde album Hitch van art-rock/indie-sensatie The Joy Formidable is precies wat je van ze verwacht. Juist omdat er onverwachte dingen gebeuren. Elk nummer heeft zijn eigen karakter en het album is doorzeefd met verschillende genres. Hitch is een krachtig album, dat misschien wat moeilijk te bevatten is, maar het muziektalent van dit trio is treffend.
‘I think you have to feel a bit fucked up to make a record’, vertelt zangeres Ritzy Bryan aan DIY Magazine. ‘We’re big believers in trying to capture the moment; if it feels good and sounds good, don’t fuck with it.’ Misschien is dat ook de reden waarom elk nummer van het album Hitch een ander gevoel geeft. In 2008 zijn ze doorgebroken met debuutalbum A Balloon Called Moaning en sindsdien zijn ze niet te stoppen.
In een zelfgebouwde studio in Wales en zonder tussenkomst van buitenstaanders, hebben zangeres Ritzy, gitarist en bassist Rhydian Davydd en drummer Matt Thomas het hele album zelf opgenomen. Die artistieke vrijheid kan je heel goed in het album terug horen. Hun vorige album Wolf’s Law had meer een stadium-rock vibe, zwaar beïnvloed door de band Muse, voor wie ze een tijdje als opener hebben getoerd. Maar met Hitch richten ze zich op hun eigen, unieke mix van harde en zachte muziek, van elektrisch naar akoestisch, van country naar hardrock.
Het openingsnummer A Second in White is een krachtig begin voor het album, met drums en gitaren, die in en uit de maat spelen. Ritzy Brian zingt met een spookachtige stem, die het lied als een geheel samenbrengt. A Second in White met zijn punk-vibe wordt meteen opgevolgd door een meer alternatief rocknummer. Radio of Lips klinkt meteen wat ruiger, iets wat je van bands zoals My Chemical Romance zou verwachten. Single The Last Thing On My Mind heeft een bizarre videoclip, met dansende mannen in hun ondergoed en los rennende eenhoorns, die door het beeld galopperen. Maar het lied zelf is net zo bizar, met veel gebruik van synthesizers. Dan krijg je weer wat anders met The Brook, dat heel erg door countrymuziek lijkt geïnspireerd en ook The Gift, waarin gebruik wordt gemaakt van een mannelijke stem en een piano. Het lijkt een beetje alsof er vier of vijf verschillende bands aan dit album hebben gewerkt met de hoeveelheid verschillende genres en geluiden die je erin terughoort, maar het wordt allemaal samengebracht door het enorme zangtalent van Ritzy Brian. Het dan kan ook niets anders zijn dan een The Joy Formidabel album.
Het is zeker een pittige plaat. Ruim een uur lang kan je van de verscheidenheid genieten. Maar als je meer bent van platen die als één geheel klinken, is Hitch misschien een beetje veel. Sommige liedjes zijn ook beter dan andere. Maar er zitten écht een paar juweeltjes tussen, waardoor de hele plaat het luisteren 100% waard is.
