Het nastreven van genot, dat is het hoogst bereikbare binnen het hedonisme. Deze filosofische levenshouding zorgt bij het bereiken van dit streven voor zelfontplooiing en zingeving. En hoewel deze filosofie al dateert uit de tijd van Epicurus (341-270 v.Chr.), is het anno nu aan een zekere opmars bezig. Zo ook bij de leden van de vrouwelijke Britse barok-rockband The Last Dinner Party. Hun oorspronkelijke naam ‘The Dinner Party’ was geïnspireerd op het beeld van een weelderig hedonistisch Romeins banket met alle vertoon van liederlijke losbandigheid, macht en genot. Het muzikale equivalent daarvan heeft The Last Dinner Party op voortreffelijk theatrale wijze weten te vangen op hun debuutalbum Prelude To Ecstasy.
Het album begint met de anderhalve minuut durende instrumentale titeltrack, gevolgd door Burn Alive. Een lied waarin zangeres Abigail Morris een intense, destructieve relatie bezingt waarin ze worstelt met pijn en zelfopoffering. ‘I am not the girl I set out to be’ en ‘I’d break off my ribs to make another you’ zijn opvallende zinnen uit dit Depeche Mode-achtige nummer over verandering van identiteit en de bereidheid om lichamelijke pijn te doorstaan om de ander te behagen. Maar wie dieper luistert hoort tevens een krachtige Bijbelse verwijzing, waarin Morris, gelijk het verhaal Genesis (2:22-24), een rib uit eigen lichaam gebruikt om een mens te creëren. Tekstueel is Burn Alive enorm indrukwekkend, zeker ook omdat het ambacht van de zeventiende-eeuwse barokke dichtkunst erin te ontwaren is. En deze schrijfkwaliteit duikt op in bijna alle songs, zoals Caesar On A TV Screen; de meest recente single van het vijftal. Opvallend zijn de tempo- en stijlwisselingen in dit lied, waardoor de songtekst over genderrollen, empowerment van vrouwen en het streven naar gelijkheid een extra dimensie krijgt. De historische verwijzingen in de tekst verraden een meer dan basale kennis van de wereldgeschiedenis, die The Last Dinner Party ook nog eens weet te verbinden aan het huidige tijdgewricht. Uiterst indrukwekkend.
De ballade Beautiful Boy is een intrigerend rustpunt halverwege de plaat. Morris zei in een interview met NME het volgende over dit lied: ‘Als je een mooie vrouw bent, is dat niet per se een voorrecht, het heeft ook verschrikkingen. Maar hoe is het om niet alleen een man te zijn, maar een man die zo mooi is dat niemand ooit nee tegen je zou zeggen?’ (ondergetekende moet het antwoord hierop schuldig blijven). Een boeiende en originele benadering van de complexiteit van genderidentiteit. Zowel het lied Sinner als Nothing Matters beginnen verraderlijk aantrekkelijk ABBA-esk. Sinner ontpopt zich al snel tot een energiek rocknummer dat zondigen niet alleen als iets religieus beschouwt, maar ook ziet als een vorm van corruptie van liefde als lust en passie om de hoek komen kijken. Nothing Matters begint onschuldig, maar ademt plots een einde-der-tijden-sfeer waarin de hoofdpersonen proberen te navigeren door een wereld die onzeker is en wellicht niet geschikt is voor hen. De herhaling van de zin ‘And I will fuck you like nothing matters’ benadrukt dit gevoel van dystopie. Mirror is het onheilspellend slotakkoord van Prelude To Ecstasy, waarin The Last Dinner Party een spiegel als metafoor gebruikt om de fragiliteit van het zelfbeeld en de afhankelijkheid van externe percepties bloot te leggen.
Geen makkelijke kost wat de vijf leden van The Last Dinner Party je voorschotelen op hun debuutalbum. Wel uiterst smaakvolle, authentieke en eigenzinnige kost. Het valt nauwelijks in een genre te vatten. Sterker nog, het lijkt alsof The Last Dinner Party direct een eigen genre geworden is. Er is zowel muzikaal als tekstueel zoveel te ontdekken op deze plaat. Elke zin is weldoordacht en voorzien van meerdere lagen van betekenis- en interpretatiemogelijkheden. En dat mét behoud van emotie, persoonlijkheid en invoelbaarheid. Het sterkste songwriters-collectief in jaren! Muzikaal verdient Prelude To Ecstasy ook alle lof. De twaalf tracks klinken spannend, enerverend en uitdagend. Volgens de ongeschreven wetten van het hedonisme zouden individuen moeten streven naar het maximaliseren van plezier en het elimineren van emotionele pijn, zonder zich te veel zorgen te maken over toekomstige generaties. In het maximaliseren van plezier is The Last Dinner Party met deze debuutplaat zonder meer geslaagd. Over het elimineren van pijn zijn wij niet in de positie een oordeel te vellen en kan slechts gezegd worden dat de vijf leden een aantrekkelijk platform gecreëerd hebben om er uiting te geven. Nu maar hopen dat ze zich wél bekommeren om toekomstige generaties, want het zou toch een zonde zijn als de muzikale schoonheid van The Last Dinner Party zich zou beperken tot een enkele generatie.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
