Onder de naam Bacao Rhythm & Steel Band hebben de leden van de uit Hamburg afkomstig Mighty Mocambos de afgelopen jaren rondgetoerd. Ze zijn met hun nieuwe album 2066 weer teruggekeerd naar hun oude bandnaam. The Mighty Mocambos begon als een deep funk band, maar vele singles en enkele albums later kunnen daar moeiteloos soul, hiphop en jazz aan toegevoegd worden. Hoewel de band vooral naam heeft gemaakt met instrumentale muziek, zijn er op dit album enkele gastzangers aan de line-up toegevoegd, zoals de New Yorkse rapper MC JSwiss. Daarnaast zijn ook de Amerikaanse retro soullegende Lee Fields te horen en de Britse Gizelle Smith, waar de band vaker mee heeft samengewerkt.
Het album start ijzersterk met Preaching To The Choir, een zeer funky track met een prominente rol voor de blazers. De ritmesectie stuwt het nummer met een vette bas naar grote hoogten. De zang blijft beperkt tot een aantal langgerekte ooohs en aaahs, geheel in de gospeltraditie. Het volgende nummer, Stronger, houdt de funk vast. De eigen percussioniste Nicola Richards verzorgt samen met Jswiss de zang. Op Superstrada en Concrete Stardust blijven de muzikanten op volle kracht funk door de speakers strooien, hierbij geholpen door strakke drumpartijen en stevige synthesizerakkoorden.
Tijd voor wat meer contemplatie met de track Where Do We Go From Here. De diepe, krakende en aangenaam klagerige stem van Lee Fields is hier debet aan. Qua opbouw en uitvoering is het een soulnummer volgens het boekje. Fields zingt zijn longen uit zijn lijf om maar duidelijk te maken dat hij het ook niet meer weet. Macumba is een instrumentale midtempo track, die het goed zou doen als tune van een radio- of televisieprogramma. Lekker, maar niet echt opvallend. Gizelle Smith trekt op Take On The World gelijk stevig van leer. Volle ‘in yo face’ funk in de traditie van Betty Davids en Lyn Collins. The Mighty Mocambos laat op deze track wederom horen wat een superstrak spelend muzikanten het zijn, pompende ritmesectie en blazers op orkaankracht.
Return To Space opent met spoken word van de Duitse componist Peter Thomas. Hij componeerde de soundtrack van de zevendelige serie Raumpatrouille uit 1966. Deze track is een duidelijke knipoog naar Thomas’ zijn verleden. Het is een rustige track met een relaxte backbeat en fraaie solo’s van de blazerssectie. En het nummer leent zich inderdaad uitstekend voor een soundtrack. Ook het volgende nummer Golden Shadow is welhaast filmmuziek, maar dan voor een high speed achtervolging. De drums en blazers buitelen in sneltreinvaart over en door elkaar heen. De uitsmijter van het album is de track Bounce That Ass met als gastrappers Ice-T en Charlie Funk. Stevige hiphop meets p-funk, er lopen fraai vermomde samples van Funkadelic’s Cosmic Slop doorheen. Dit alles gelardeerd met de beukende voordracht van Ice-T.
Met 2066 levert The Mighty Mocambos een spannend, funky en evenwichtig album af. Gezien hun achtergrond als instrumentale band is de nadruk op de instrumenten en compositie niet vreemd, maar de vocale gasten bewijzen hun meerwaarde. Het album klinkt gevarieerd met een keur van muzikale uitstapjes. Het gevaar dat nogal eens kleeft aan instrumentale bands, namelijk dat er na een aantal nummerste veel gewenning optreedt, wordt daarmee handig omzeild. Het album klinkt als een klok, het is een spetterend funkfeest. De meeste tracks zullen hun weg naar de dansvloer zeker vinden. Het spelplezier spat uit de groeven, een geslaagde comeback van The Mighty Mocambos.
