Afgelopen vrijdagavond trad de Amerikaanse band The National op op haar eigen Homecoming Festival in Cincinnati, Ihio. Tijdens dat optreden maakten de leden van The National bekend dat op 18 september hun tweede album van dit jaar verschijnt. Laugh Track heet de onverwachte opvolger van First Two Pages of Frankenstein die eind april werd uitgebracht. En hoewel de fysieke plaat pas in november uitkomt viel een aantal bezoekers van het festival het geluk ten deel om nu al een vinylversie van Laugh Track te bemachtigen. Hoewel geluk, dat valt te betwijfelen na het beluisteren van deze tergend lang durende plaat.
Laugh Track is het tiende studio-album van The National, waarvan twee singles – Space Invader en Alphabet City – al eerder werden uitgebracht. De plaat begint met laatstgenoemde. Zoals veel liedjes van The National gaat ook Alphabet City over verbroken relaties. Op reflectieve wijze wordt het hartzeer dat daarmee gepaard gaat bezongen: ‘Sometimes I barely recognize this place/ When you’re with me, I don’t miss the world’. Zowel tekst als muziek voelen zwaar en bedompt. Het tweede stuk getiteld Deep End put thematisch uit hetzelfde vat, maar het arrangement is een stuk aantrekkelijker. Lekker uptempo met uitstekend drumwerk van Bryan Devendorf. Groot is de verbazing als blijkt dat Weird Goodbyes, een samenwerking met Bon Iver die al in augustus 2022 werd gelanceerd, op deze plaat is gezet. Het blijft onduidelijk waarom deze single First Two Pages of Frankenstein niet gehaald heeft en nu wel is toegevoegd aan Laugh Track. Desalniettemin een goed lied waarbij de stemmen van Matt Berninger (The National) en Justin Vernon (Bon Iver) bijzonder aangenaam samensmelten.
De plaat is dan zo’n twaalf minuten onderweg en helaas waren dit ook meteen de beste minuten, want vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. In het lied Turn Off The House lijken drum en zang van twee werelden te komen die elkaar nauwelijks begrijpen. Titelstuk Laugh Track is een duet met – ja hoor, daar is ze weer – Phoebe Bridgers. Op First Two Pages of Frankenstein was ze al tweemaal te horen. Nou ja, horen; ze fungeerde voornamelijk als luxueuze achtergrondzangeres. Deze keer is haar aandeel groter, ze mag welgeteld twee hele zinnen solo zingen. Onbegrijpelijk van twee kanten: dat The National een van ’s werelds populairste zangeressen zo marginaal aan bod laat komen en dat Bridgers daarmee heeft ingestemd. Coat On A Hook is een kabbelend allegaartje, waarvan de tekst nog best te pruimen is. Maar het gaat continu over hetzelfde thema en dat begint zo langzamerhand wel op de zenuwen te werken. ‘From the beginning I’ve had you in my mind/ Been dеad slow swimming to you in the dead low tide’ zijn mooie zinnen om een gevoel van inspanning en vastberadenheid uit te drukken om de protagonist in het lied te bereiken, ondanks de uitdagingen en moeilijkheden. Het is echter de zwaarmoedigheid en traagheid waarmee het lied zich tot de luisteraar richt, waardoor het op de zenuwen werkt. Ook het trucje met het crescendo opbouwen van een lied kennen we nu wel.
Ook Crumble is weer een onbegrijpelijk duet, deze keer met Rosanne Cash (oudste dochter van country-legende Johnny Cash). Ook haar solo-bijdrage beperkt zich tot twee zinnen, alhoewel ze die wel twee keer mag zingen. Als je denkt dat je dan alles gehad hebt, ontpopt zich tot slot het bijna acht minuten durende Smoke Detector. Als een halfdronken Tom Waits praat, brabbelt en zingt Berninger een onsamenhangende woordenbrij aaneen. Tegen de tijd dat dit lied zich aandient ben je als luisteraar al wel een beetje murw geslagen door de voorafgaande elf songs, waardoor Smoke Detector – nog meer dan het als zelfstandig lied al is – één vreemde eend in de bijt teveel is.
In een recent interview onthulde tekstschrijver en gitarist Bryce Dessner dat The National met een aantal creatieve problemen kampte, waardoor ze grotendeels gericht waren op het werk, maar veel minder op de relatie. Als Laugh Track daarvan het muzikale verbeterproces is en het bewijs moet leveren dat The National op zowel creatief als relationeel vlak weer dezelfde kant op kijkt, dan zal de komende periode een spannende worden. De twaalf songs overtuigen helaas weinig om de toekomt van The National met vertrouwen tegemoet te zien. Laugh Track als album voelt als versuikerde honing die nauwelijks meer in staat is te vloeien. Met de smaak is niet zoveel mis, maar de tergende traagheid en het bijbehorend geduld dat opgebracht moet worden om een beetje zoetheid te verkrijgen is veel gevraagd. Misschien wel teveel. The Beatles hadden dat probleem aan het einde van hun carrière ook en we weten allemaal hoe dat is afgelopen…
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
