Een band die zich The Nightmares noemt. Bandleden die grootverbruikers van donkere make-up zijn. Een albumhoes met zwart en bloedrood als hoofdkleuren. Als je alleen op uiterlijk af zou gaan, belooft het album Séance een behoorlijk zwaarmoedige beleving te worden. Toch klinken The Nightmares frisser en opener dan je zou verwachten. Het levert een ijzersterk debuut op.
De singles in aanloop naar Séance brachten de dubbele pet van The Nightmares al aan het daglicht. Heartless, Cursed en From Above kennen stuk voor stuk behoorlijk donkere lyrics. Een korte bloemlezing: ‘I’m not heartless, I’m just using my heart less/On your own, it all goes cold and hope will turn to stone’. In Cursed klinkt: ‘Leave me dead and buried/In an empty cemetery/The soft touch is never enough.’ En in From Above is het nóg minder gezellig: ‘Bite my neck, drain my blood/Leave me drowning in the flood.’ The Nightmares vertalen hun bandnaam duidelijk door naar hun teksten. Toch verstaat het viertal de kunst om muzikaal wat zonnestralen toe te voegen aan de duisternis. De instrumenten kennen een lekkere dosis galm en de stem van zanger Adam Parslow is helder en aantrekkelijk om naar te luisteren. De droom die je doormaakt op Séance mag bij vlagen naargeestig en unheimisch zijn, je voelt geen moment de drang je ogen te willen openen.
De drie singles waren tamelijk ingetogen en slepend. Des te verrassender is het dat Séance begint met een knallende rocktrack. It Follows zet de luisteraar een kleine tien seconden op het verkeerde been met een gek soort synthesizeralarm, maar dan vliegen de gitaren op volle kracht naar voren. Met name het heerlijke refrein bevestigt dat The Nightmares ook zeker in staat zijn om hun duistere horrorimago overboord te gooien en gewoon lekker te rocken.
Op Murder Season gebeurt dit nog een keer en dat levert de beste track van Séance op. The Nightmares krijgen voor het nummer hulp van Will Gould, frontman van de band Creeper. De stem van Gould is nét wat ruiger en ‘punkeriger’ dan die van Parslow en die combinatie geeft Murder Season een nog iets scherper karakter dan de overige tracks op Séance. Ook hier speelt het daadkrachtige refrein de hoofdrol.
Het lukt The Nightmares om op Séance continu een verrassend element aan de muziek toe te voegen. Het maakt de muziektrip enerverend en onderhoudend. Neem Evermore. Een fijn nummer dat qua sound en compositie voortborduurt op de muziek van Séance tot dan toe. Maar dan opeens duikt daar tussen de donkere rookwolken een saxofoon op. Vooraf bedenk je niet dat het in de muziek van The Nightmares past. Op het moment zelf klopt het volledig. Briljante vondst!
Een pianoballad (Let The Light In), een stevige rocktrack (For Heaven’s Sake) en het heerlijke slotnummer Everyting Pretty Changing (dat overigens zo in de serie Stranger Things kan worden gebruikt) verder is het opeens over. Séance is voorbijgetrokken als de muzikale variant van een spannende jarentachtigfilm. Het album heeft een frisse, nostalgische vibe met een griezelige kant vol jump scares en een luchtigere kant die licht in de duisternis brengt. The Nightmares hebben zichzelf een herkenbare sound aangemeten, waarbinnen de Britten toch flink kunnen variëren. En dat doet het viertal overtuigend. Het maakt van Séance een nachtmerrie om van te dromen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
