Op de dag dat meteorologisch het seizoen van de vergankelijkheid begint, presenteert de Australische formatie The Paper Kites haar zesde studioalbum getiteld At The Roadhouse. Die titel mag vrij letterlijk opgevat worden, want At The Roadhouse is daadwerkelijk opgenomen in een roadhouse: een etablissement met faciliteiten als een restaurant, overnachtingsmogelijkheden, tankstation en soms livemuziek. The Paper Kites had in het nog geen tweeduizend zielen tellende Campbells Creek (zo’n 150 kilometer buiten Melbourne) een periode lang haar intrek genomen in een roadhouse om daar in betrekkelijke anonimiteit op doordeweekse dagen te werken aan nieuwe muziek, die ze vervolgens in het weekend aldaar speelde voor dinerende passanten, overnachtende truckchauffeurs en vermaak zoekende inwoners. Zodoende zijn zestien nieuwe liedjes ontstaan met een gezamenlijke duur van maar liefst 79 minuten.
Midnight Moon opent met de geluiden van een volle zaal, waarna de pedalsteel-gitaar de aandacht opeist en een poëtische ode wordt gebracht aan de plek waar het allemaal om draait op dit album: ‘All of the boys, well they drink at the bar /And they’ll tell you that where you been ain’t where you are.’ Daarmee is de zachte toon en de laidback sfeer van At The Roadhouse meteen geborgd. Till The Flame Turns Blue is zowel tekstueel als muzikaal zwanger van nostalgie en gaat over de wens om speciale momenten uit het verleden te herbeleven. Ergens in de verte hoor je een vleugje Eagles en Poco, zeker als het refrein een aanstekelijk gitaarrifje laat horen. Dan is het de beurt aan de banjo op Rolling On Easy en Hurts So Good. In bijna opdringerige melancholie wordt een portret geschilderd van een rondtrekkende ziel, geleid door onzichtbare draden naar onbekende bestemmingen. De plaat is dan ongeveer halverwege en hoewel de individuele songs allemaal aangenaam en oorstrelend zijn, begint de monotonie slaperig te maken.
Het is dan ook even schrikken als het snelle, afwijkende en luide June’s Stolen Car uit de boxen knalt. Een welkome verademing. ‘It’s a long, long ride to the next town boy if you want to start something new /Give me just a little and I’ll give it back to you’, zingt de bijna verlegen klinkende leadzanger Sam Bentley onder begeleiding van licht vervormde, rauwe gitarenklanken. Deze boost kon At The Roadhouse wel even gebruiken!
Daarna volgen weer een stuk of zes liedjes volgens het vertrouwde, rustgevende stramien, waarin The Paper Kites sonische landschapsschilderingen weet te vervaardigen die bijna formulematig zijn. En toch… stuk voor stuk zijn het kleine tempeltjes van sentiment. Prachtig mooie composities. Een van de uitblinkers is The Sweet Sound Of You, dat met bedachtzame pianoakkoorden herinneringen oproept aan Ol’ 55 van de eerdergenoemde Eagles. At The Roadhouse eindigt met Darkness At My Door. Een folkrock-lied met een religieus karakter dat Neil Young-achtig aandoet. Wanneer aan het eind het applaus van het publiek wegebt, volgt een korte bijna gospel-klinkende toegift. Die lijkt weinig passend en de bedoeling ervan wordt ook niet duidelijk.
Na ruim vijf kwartier is wel duidelijk dat veel van de zestien liedjes dusdanig op elkaar lijken (in sfeer, tempo, instrumentatie en thematiek) dat ze de aandacht van de luisteraar niet echt weten vast te houden. Hoewel er vaak kritiek is dat albums te kort duren, is At The Roadhouse een lied of vier te lang. Daar staat tegenover dat er bijna anderhalf uur lang genoten kan worden van de langzame, rustgevende stem van zanger Sam Bentley die op dit album klinkt als een warme deken van herfstkleuren, terwijl de overige bandleden hun vocalen laten samensmelten als de zachte streling van een herfstbries. Wie een remedie zoekt tegen de gelijkklinkende en slaapopwekkende songs, hoeft niet lang te zoeken want met het album wordt ook een film gepresenteerd. In wat lijkt op een MTV Unplugged-sessie uit de jaren negentig, worden in de film de zestien liedjes op locatie gespeeld. Het podium huisvest voornamelijk de band, bijna op gelijke hoogte met de aanwezige toeschouwers. De verlichting is subtiel opgebouwd uit de kleuren sepia en scharlakenrood, kaarsen werpen hun gloed over de tafels. De kalmerende muziek waarin logischerwijs net als op de plaat de pedalsteel-gitaar en banjo een centrale rol spelen, krijgt juist door het beeldmateriaal – gek genoeg – meer diepgang en lading.
De klank van liedjes op At The Roadhouse mag dan wat eenzijdig zijn, als je eenmaal de sfeerbeelden uit de film tot je hebt genomen, luistert het album vanaf dat moment anders. Betekenisvoller en bedachtzamer. Kalm en bij kans betoverend weet The Paper Kites de rustige kleuren van herfst te laten resoneren in hun folkachtige klanken. At The Roadhouse nodigt je uit om te vertragen, te reflecteren en te genieten. En terwijl de dagen korter worden en de bomen de verhalen fluisteren van loslaten, brengt deze plaat je een wereld in schakeringen van amber en karmijn. Het vangt de laatste zonnestralen van de zomer in sfeervolle, schilderachtige muziek waar wegdromen mag. Onder begeleiding van het beeldmateriaal wordt At The Roadhouse een prachtige plaat die past bij het seizoen van de vergankelijkheid.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
