Het is alweer veertig jaar geleden dat The Police met hun debuutalbum Outlandos d’Amour de muziekwereld veroverde. Om dit jubileum te vieren zijn de studio-albums van de band geremasterd en samen met een selectie van rarities en B-kantjes onder de naam Flexible Strategies uitgebracht in een box-set van zes elpees.
The Police bestond uiteraard uit zanger en bassist Sting, gitarist Andy Summers en drummer Stewart Copeland. Tussen 1979 en 1983 maakte de band vijf succesvolle albums die nu in verbeterde versie opnieuw op de markt zijn gekomen. Op de extra elpee staan nummers die nog nooit op album zijn verschenen, waardoor het ook voor fans een uniek document is.
Het album begint met een tweetal snelle nummers (Dead End Job en Landlord) die nogal rommelig overkomen, maar ze worden vol energie gespeeld. Doordat ze veel op elkaar lijken was het beter geweest om ze over de plaatkanten te verdelen. Gelukkig gaat het album verder met Visions Of The Night – in 1982 uitgebracht als B-kant van Walking On The Moon – dat als een van de hoogtepunten van Flexible Strategies kan worden beschouwd. Een voortreffelijk punknummer dat door Sting op een agressieve manier wordt gezongen. Het had niet misstaan op hitalbum Regatta de Blanc. Muzikaal zit het goed in elkaar, iets dat niet gezegd kan worden van het volgende nummer Friends, dat door Andy Summers aan elkaar wordt gepraat.
Via het door Stewart Copeland geschreven A Sermon en het langdradige Shambelle komen we bij het titelnummer van het album. Bijna vier minuten jammen zonder doel, logisch dat het nooit op een album is verschenen. Dit is anders bij Low Life dat zo op Ghost In The Machine had kunnen staan. Alle Police-ingrediënten zijn aanwezig: tempowisselingen, de karakteristieke stem van Sting en de stuwende drums van Copeland. ‘Typisch Police’ kun je ook zeggen van het nummer Murder By Numbers. De song Truth Hits Everybody is bij een groter publiek bekend, omdat het op Outlandos d’Amour staat. Deze versie uit 1983 is minder bekend, minder snel en daardoor ook minder dan het origineel.
Tot nu toe zijn alle nummers herkenbaar als The Police, maar daar komt verandering in met Someone To Talk To. Het doet heel erg denken aan David Bowie, vooral door de manier waarop het gezongen is door Summers. Niet bijzonder genoeg, maar ook niet slecht. Flexible Strategies sluit af met Once Upon a Daydream dat geen blijvende indruk zal maken. Maar dat is niet erg, want het gaat tenslotte om een album vol met B-kantjes die in de meeste gevallen terecht door de heren niet op een studio-album zijn gezet.
Al met al een album dat vooral interessant is voor diehard Police-fans, maar ook door liefhebbers van (punk)rock kan worden gewaardeerd.
