In 1991 brachten The Psychedelic Furs voor het laatst een studioalbum uit. Om een beeld te geven hoe lang geleden dat is: Ruud Lubbers was premier van Nederland, de Sovjet-Unie stortte in elkaar en Freddie Mercury overleed. Er is een hoop veranderd, maar niet voor The Psychedelic Furs. Het nieuwe album Made Of Rain klinkt alsof de band nooit is weggeweest.
Qua sound mag er op Made Of Rain niet veel veranderd zijn, voor The Psychedelic Furs is toch niet alles meer hetzelfde. In 2009 verliet gitarist John Ashton de band en daarmee vertrok iemand die een belangrijk aandeel had in de invloedrijke newwavesound, waarmee de band met name in de jaren tachtig veel succes boekte. Ergens merk je dat op Made Of Rain wel. Vervangend gitarist Rich Good doet zijn werk, maar klinkt bescheidener en weet veel minder zijn stempel te drukken.
Toch weet je al vanaf openingstrack The Boy That Invented Rock & Roll: hier zijn The Psychedelic Furs aan het werk. Newwavebandjes schoten in de jaren tachtig als paddenstoelen uit de grond, maar The Psychedelic Furs vielen op door hun innovatieve, eigengereide benadering ervan. In The Boy That Invented Rock & Roll wordt dat vooral duidelijk door de jazz-invloeden die continu naar voren komen. De saxofoon van Mars Williams maakt van de opener een kunstzinnige track om bij te watertanden.
Het valt ook op hoe sterk de stem van Richard Butler nog altijd is. Diep, indringend en altijd met een haast dreigende ondertoon. Met name in You’ll Be Mine en No-One steelt de inmiddels 64-jarige Brit de show. Dat is knap, want You’ll Be Mine is van zichzelf bijvoorbeeld helemaal geen meesterwerk. De tekst is weinig verheffend en in de basis gebeurt er niet erg veel in de kleine vijf minuten die het nummer duurt. Door de indringende zang én de dynamische productie staat de track toch als een huis.
Als naast de zang en de productie óók de songwriting op topniveau is, weet de band pas echt te vlammen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit slechts een paar keer voorkomt op Made Of Rain. Maar met de psychedelische trip This’ll Never Be Like Love en het onheilspellende No-One heb je wel meteen de buitencategorie te pakken. In de eerste trekken wederom de blazers het melancholieke nummer naar grote hoogte. Met No-One komen de pure eighties even een kijkje nemen in 2020. Van de instrumenten tot de zang: alles is zwaar aangezet en er ontstaat een muur van geluid. In combinatie met de desolate lyrics komt een zeer oncomfortabel gevoel op, maar met een zeer prettige ondertoon.
Het is eigenlijk niet te geloven dat The Psychedelic Furs na dertig jaar zonder nieuwe muziek met Made Of Rain gewoon weer in de trein stapt die de bandleden in 1991 hebben verlaten. Alsof ze hebben aangekeken of andere bands konden voortborduren op hun innovatieve werk en, toen dat uitbleef, ze maar weer zelf de studio in zijn gedoken. De grootmeester komt het nog één keer uitleggen. Zo vernieuwend als destijds, zijn ze natuurlijk niet meer. Maar ondanks de retrosound kan Made Of Rain moeiteloos meekomen en dat is een prestatie van formaat.
