The Script – Sunsets & Full Moons

Waardering

7

8

Het begint haast een gewoonte te worden dat The Script na twee jaar weer een album uitbrengt. Volgens Danny O’Donoghue heeft deze nieuwe plaat van The Script veel gemeen met het debuut, dat de band elf jaar eerder uitbracht. Beide zijn geschreven en opgenomen naar aanleiding van een moeilijke tijd voor de zanger: in 2008 verloor hij zijn vader en onlangs ontviel hem zijn moeder. Vertoont Sunsets & Full Moons op muzikaal gebied ook gelijkenis met de allereerste plaat of vervolgen de Ieren de nieuwe, op het vorige album Freedom Child ingeslagen weg?

Met de lengte van slechts dertig minuten is dit het kortste album van The Script tot nu toe. In dat half uurtje komen wel heel wat goede tracks voorbij. De plaat begint met een piano-intro: Something Unreal barst daarna uit in een gedeeltelijk instrumentaal refrein met een beat. In dat opzicht is er gelijkenis met het vorige album van de band, dat ook zulke nummers bevat. Toch past zoiets niet helemaal bij de band en voelt het een beetje gek, omdat ze ooit zijn begonnen met poprockmuziek. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld If You Don’t Love Yourself, dat in het refrein zelfs een danceachtige beat heeft, waarin verder niet veel meer dan de titel gezongen. Dat is jammer, want dat maakt het wat repetitief. Na Something Unreal volgt The Last Time, het beste nummer op het album dat eerder ook al als single werd uitgebracht. Een nummer waarin zanger O’Donoghue zingt over het gevoel dat je hebt, wanneer je iemand van wie je houdt voor het laatst ziet. Het liedje begint rustig en komt dan tot een sterk refrein. In dit toch wel gevoelige nummer houdt O’Donoghue zich staande met zijn krachtige vocalen.

Nog zo’n sterke track is The Hurt Game. Bijzonder aan dit liedje is dat het heel rustig en ingetogen begint – met piano – en het, des te verder het nummer komt, steeds explosiever wordt. Het mondt uit in een vrolijke meezinger. Die explosie neemt in de laatste seconden weer af en het nummer wordt afgesloten waar het mee begon: die rustige piano die het liedje rond maakt.

Is Sunsets & Full Moons de opvolger van The Script, het debuutalbum van de Ierse band? Als het om de persoonlijke omstandigheden van Danny O’Donogue gaat wel, maar het geluid is toch best wel anders. Net als het vorige album Freedom Child kent de nieuwe plaat tracks die een refrein met beat hebben. Dat is bijvoorbeeld het geval op de eerder genoemde tracks Something Unreal en If You Don’t Love Yourself. Ook de andere nummers zijn veel popperiger en ‘gepolijster’ dan die op de plaat uit 2008. The Script grijpt hiermee niet terug naar het verleden, maar borduurt voort op het vorige album. Is dat een groot probleem? Nee, want de Ieren brengen met Sunsets & Full Moons wederom een erg fijn album met sterke tracks. Het grootste probleem is eigenlijk dat je met een half uur door het album heen bent. Het had wel iets langer gemogen.