Grunge is een genre dat zeker niet is uitgespeeld, dat laten The Smashing Pumpkins zien in hun nieuwe album Shiny and Oh So Bright, Vol. 1: No Past. No Future. No Sun. Voor het eerst in 18 jaar spelen Billy Corgan, James Iha en Jimmy Chamberlin weer samen in dezelfde band, hoewel originele bassist D’arcy Wretzky als enige niet van de partij is.
The Smashing Pumpkins was een groot gevierde rock-act in de jaren negentig. Samen met andere bands als Nirvana en Green Day hadden The Pumpkins de teugels in handen wat de rockscene betrof. De sound is zeer divers, gelaagd en gitzwart. Hier en daar plukken ze elementen van andere rockgenres om mee te experimenteren, zoals gothrock, metal, dreampop en progressieve rock.
Hoewel Shiny and Oh So Bright, Vol 1: No Past. No Future. No Sun een ellenlange titel is voor een album, is het album zelf nogal kort met maar dertig minuten speeltijd en acht nummers. De opener heeft een fijne instrumentale mix van violen, pianoklanken, gitaren en basgitaren en de stem van Corgan is nog net zo melodisch als 25 jaar gelden. Silvery Sometimes (Ghosts) is wat saai opgebouwd, een voor de hand liggend poprocknummer. Het vijf minuten durende Travels is een lekker rustig rocklied, waarin dezelfde drum en gitaarmelodie en de lyrics “It’s Where I Belong” steeds opnieuw terugkomen. Solara breekt de eerdere rustige tonen met een zwaarder en harder rockgeluid, veel meer rock ’n roll dan de voorgaande nummers. De originele grungesound van de band komt in dit nummer veel meer terug. De eerste helft van de cd lijkt op te bouwen naar iets veel groters.
De tweede helft van het album begint bij Alienation, een stevig rocknummer dat meteen herkenbaar is als een Smashing Pumpkins track. De rustgevende pianopartijen staan lekker in contrast met de stijgende en krachtige teksten. De herhaling van het refrein van “Alienation” wordt wat vervelend als je het een paar keer achter elkaar luistert. Marchin’ On is een korte hardrocktrack met metal-elementen en laat zien dat de band echt alles in huis heeft wat het rockgenre betreft. With Sympathy geeft ons weer een langzamer tempo na het horen van drie hardere liedjes achter elkaar. Het einde van de plaat valt helaas tegen. Afsluiter Seek and You Shall Destroy loopt af met een harde gitaarriff en ongeïnspireerde teksten.
Qua genre gaat dit album alle kanten op, maar dat is natuurlijk wat we van The Smashing Pumpkins gewend zijn. Helaas zit er geen echt verpletterende track tussen. Alles is een beetje so-so, het kan er wel mee door, maar niets springt er echt uit. De plaat is ten eerste veel te kort om echt in te kunnen komen en ten tweede, qua genre en afwisseling niet echt samenhangend. Tijdens het luisteren word je gemakkelijk afgeleid en heb je eigenlijk zin in iets anders. Jammer, want het is op zich geen slechte plaat, het is gewoon niet compleet.
