Sommige bands zouden eigenlijk geen singles moeten uitbrengen. Neem The Smile. In aanloop naar het nieuwe album Wall Of Eyes verschenen drie singles. Bending Hectic viel meteen in de smaak, maar Friend of a Friend en Wall Of Eyes hadden een hoog ‘mwah’-gehalte. Binnen het albumconcept werken de tracks opeens wél.
Zo begint Wall Of Eyes met eerdergenoemde titeltrack en het past verrassend goed als openingsnummer. De eerste tonen komen van een akoestische gitaar, vervolgens zachte drums en de o zo kenmerkende stem van Thom Yorke. De synthesizers creëren een soort korte onweerbommetjes, violen zwellen aan. Het nummer weet je het gevoel te geven van: ’rustig maar, het komt heus helemaal goed met deze plaat. We weten wat we doen.’ Een band van deze proporties zou zich er makkelijk vanaf kunnen maken, dan wel lelijk uit de bocht kunnen vliegen, maar The Smile laat dat op Wall Of Eyes niet gebeuren.
Op Teleharmonic heeft de band ook nog verre van haast en wijkt de band niet af van de soms een beetje jazzy sfeer van het eerste nummer. Rustig, beheerst. Er is verderop in het nummer zelfs ruimte voor subtiele fluit. Op Read the Room gaat niet bepaald het gaspedaal naar de grond, maar drummer Tom Skinner gaat toch net even een tandje sneller en Jonny Greenwood pingelt af en toe tegen het valse aan. Het is daarmee geen gemakkelijk in het gehoor liggend nummer.
Wall Of Eyes is als geheel ingetogener dan voorganger A Light For Attracting Attention. Dat album bevatte ook wel soortgelijke nummers zoals The Smoke, maar Wall Of Eyes neemt iets meer de tijd. Ook letterlijk trouwens, want de nummers duren gemiddeld bijna zes minuten, tegen vier minuten op zijn voorganger. Tevens krijgt Greenwood iets meer ruimte om te experimenteren dan voorheen.
I Quit (‘This is my trip, this is the end of the trip’ – hopelijk niet zeg!) is bijna sentimenteel te noemen. En dan Bending Hectic, toch echt het mooiste nummer en gelukkig met bijna acht minuten ook de langste track. De track vol aanzwellende violen en gitaargetokkel, waarbij aan de stemknoppen gedraaid wordt waardoor de tonen lekker valsig wegijlen. Totdat de violen een paar toonladders stijgen en een heerlijk vervormde gitaar invalt, wat echt voor een breekpunt zorgt. Het nummer is mooi opgebouwd en kent zo ook een mooie finale.
Afsluiter You Know Me drijft op spaarzame piano, vanaf halverwege ondersteund door violen terwijl Yorke op kenmerkende wijze het album tot een goed einde zingt.
Al met al een prima tweede plaat van The Smile. En toch, hopelijk komt ook Yorke’s samenwerking met Burial en Four Tet ooit nog met een vervolg op Her Revolution/Hist Rope. Want dat niveau haalt Wall Of Eyes niet…
