Otis, ben jij dat? Muziek van The Teskey Brothers laten horen aan een liefhebber van klassieke soulmuziek is een garantie voor verwarring. Want hemeltjelief, wat klinkt die stem van Josh Teskey alsof hij zo uit het Memphis van de jaren ’60 is gestapt. En daar mogen we dankbaar voor zijn, zo laat het nieuwe album Run Home Slow horen.
‘Let’s go again.’ Na acht seconden in openingsnummer Let Me Let You Down breken The Teskey Brothers het gestarte intro af en beginnen de Australiërs doodleuk opnieuw. Een geestig begingrapje dat bijdraagt aan de authenticiteit van de muziek. Er zijn veel geslaagde – en minder geslaagde – voorbeelden van artiesten die retrosoul aan de dag brengen, maar The Teskey Brothers behoren tot een speciale categorie. Debuutalbum Half Mile Harvest (2017) kreeg iedere muziekrecensent op de banken en die lijn wordt op Run Home Slow moeiteloos voortgezet. Om te beginnen op Let Me Let You Down, met groovy rhythm-and-blues als begeleiding en een mooie interactie tussen Josh Teskey en de achtergrondzang.
Op single Man Of The Universe neemt de frontman qua stem de gedaante aan van Chris Robinson, hoewel de stevige gitaren waarmee The Black Crowes zo’n succes hadden logischerwijs ontbreken. In plaats daarvan is er een hoofdrol weggelegd voor de blazers, die halverwege in vol ornaat Man Of The Universe omhoog stuwen. Het is één van de meest energieke tracks op Run Home Slow, maar nog altijd ligt het tempo tamelijk laag. En dat is heerlijk, want het geeft de plaat een ontspannen, rustgevende vibe mee. Maar laat je hierdoor geen zand in de ogen strooien: er gebeurt meer dan genoeg op Run Home Slow. Op Hold Me bijvoorbeeld, met het a-capella intro, het klapritme en de opmerkelijke bridge na een kleine twee minuten.
Otisser dan Otis wordt het op Paint My Heart. Je hebt je dan al vier nummers lang verbaasd over het geweldige stemgeluid van Teskey, maar dit slaat alles. Hij heeft op zijn dertigste vast al het nodige beleefd, maar hoe krijgt de zanger het voor elkaar om zo doorleefd te klinken? Om het op Rain nog eens dunnetjes over te doen. Natuurlijk, broer en leadgitarist Sam Teskey, bassist Brendon Love en drummer Liam Gough verstaan hun vak, maar worden op Run Home Slow volledig overschaduwd door de prestaties van Josh Teskey. Dat zullen de overige bandleden vast niet erg vinden. Ze geven Josh volop de ruimte en zullen ook wel weten dat de zang voor negentig procent de sound van The Teskey Brothers kenmerkt.
Toch durft ook Josh Teskey eventjes uit de spotlight te stappen. Op Sun Come Ease Me In krijgt ook de rest van de band de hoofdmicrofoon toegewezen en zingen zij zich samen door het kalmerende, maar verder niet bijzondere nummer heen. Op slotnummer That Bird laat de oudste Teskey-broer horen dat hij op ingetogen wijze eveneens indruk kan maken. Een ultrarelaxte kroon op een prachtig album.
De titel van het album sluit precies aan op het gevoel dat Run Home Slow uitdraagt. Je gaat automatisch een standje trager huiswaarts bij het horen van de rustgevende, sfeervolle klanken van de plaat. The Teskey Brothers zijn al jaren een bijzonder fenomeen en de Australiërs bevestigen die status met Run Home Slow. Doorleefde soul om te koesteren. Otis Redding en Wilson Pickett kijken ongetwijfeld goedkeurend toe.