Dit jaar waren The Teskey Brothers al enkele malen live in Nederland te bewonderen. De release van hun nieuwe album The Winding Way komt een week na hun gloedvolle optreden op het bluesfestival in Grollo. Het was even geduld betrachten, maar The Winding Way, hun derde studioalbum is nu ook een feit. De afgelopen cornoaperiode hebben de beide broers, John en Sam Teskey, te baat genomen om een tweetal live-albums uit te brengen; Live At The Forum en Live At Hamer Hall. En als voorproefje voor The Winding Way verschenen er al enkele singles, Oceans Of Emotions, Take My Heart en Remember The Time, die alle drie op het tien nummers tellende album terug te vinden zijn.
De plaat opent met het indringende I Am Leaving. Diepe soul uit Australië, die zo uit het diepe zuiden van de VS had kunnen komen. Rauwe, doorleefde zang van John die wordt ondersteund door fraaie gitaarakkoorden van Sam en emotionele blazers. De track zet gelijk de toon voor het album. De broers slaan geen nieuwe wegen in, ondanks dat ze hun vertrouwde studio, de Half Mile Harvest Studios in hun thuisplaats Warrandyte wegens sluiting moesten verruilen voor een nieuwe studio en producer in Sydney. Ze hebben ervoor gekozen om het bestaande spoor verder uit te diepen. Op The Winding Way brengen ze hun eerdere werk tot grotere hoogten.
De eerste twee eerder uitgebrachte singles houden het niveau hoog en soul spat uit de groeven. London Bridge is een juweeltje, een mooi opgebouwde track met een prominente rol voor de drums die worden geaccentueerd door violen. Op dit muzikale bedje zingt John de sterren van de hemel. De kruisbestuiving tussen soul en blues komt op Carry Me Home fraai tot uiting. Het is een rustige track, gedragen door de doorleefde stemmen van de broers, een rustig tokkelende gitaar en af en toe een uithaal met de mondharmonica. This Will Be Our Year heeft een cadans die doet denken aan The Doobie Brothers en Steely Dan. De productie is strak en geeft alle ruimte aan de instrumenten. Ook hier valt op hoe prettig de drums in het geluidsbeeld gemixt zijn, aanwezig maar immer ondersteunend.
Blind Without You heeft qua opbouw en opening wel wat weg van de wijze waarop J.J. Cale zijn platen maakt, maar zodra de heren beginnen te zingen is het duidelijk wie hier aan het woord zijn. In Rich Man is de wat hoge zang John in mooi contrast met een wat zwaardere bluesrock, terwijl het tempo toch rustig blijft. Zang en instrumenten draaien als in een wals fraai in en rond elkaar. De laatste track van het album, What Will Be, is een stevige, flink uitgesponnen ruige blues met blazers en scheurende mondharmonica. Een waardig slot na ruim driekwartier muziek van hoge en constante kwaliteit.
The Teskey Brothers wijken niet af van hun eerder gebaande paden, maar doen op The Winding Way vooral waar ze erg goed in zijn. Soulvolle blues met rauwe stem, gitaar en af en toe een mondharmonica. Waar bij de eerste beluistering de nummers wat weinig onderscheidend lijken, wint de plaat bij iedere draaibeurt aan kracht. Op een plezierige wijze kruipt hun soul onder je huid. Het kan zijn dat het hete zomerweer hier aan bijdraagt, maar ook voor een druilerige zondag is dit een uitstekende soundtrack. Het fijne aan de plaat is dat er iedere keer weer nieuwe details komen bovendrijven. De tien tracks vullen elkaar goed aan en maken het album tot een geheel, waardoor de sfeer van het begin tot het eind in balans blijft. The Winding Way is een fraaie loot aan nog jonge stam. Dit belooft nog veel moois voor de toekomst.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
