Ooit was Berlijn dé place to be voor zo ongeveer elke artiest in het land der new wave en postpunk. Das war einmal, maar de invloed van die periode dreunt nog altijd na in de Duitse hoofdstad. Het is niet voor niets dat IJslander Hákon Aðalsteinsson Berlijn heeft gekozen als standplaats voor zijn band The Third Sound. Het nieuwe album Most Perfect Solitude ademt geschiedenis.
Met Most Perfect Solitude breekt een nieuwe periode aan voor The Third Sound. Aðalsteinsson en gitarist/organist Robin Hughes vinden met bassist Wim Janssens en drummer Frankie Broek twee nieuwe bandgenoten aan hun zijde. Dat heeft ook zijn effect op de sound van het album. Duisternis en schaduw zijn als vanouds present, maar op meer plekken is ook ruimte voor licht. Soms breekt de zon zelfs helemaal door, zoals in Another Time, Another Place. De zang mag eerder verzuchtend dan enthousiast zijn, als contrast overheersen de sprankelende gitaren in het nummer, die niets minder dan opbeurend zijn. Shooting Star heeft hetzelfde effect: alleen de duistere zang kan het lichtvoetige drumwerk en de galmende gitaren nog van het stempel ‘vrolijk’ afhouden.
Het type muziek dat The Third Sound maakt, wil in sommige gevallen nog wel eens (bewust of onbewust) repetitief zijn. Most Perfect Solitude weet dit te voorkomen door in de juiste mate psychedelische rock en zelfs wat jarenzestiginvloeden toe te voegen. Het geeft de tien tracks op het album meer diepgang en vooral meer kleur. Veiled bijvoorbeeld, dat een zekere frivoliteit uitstraalt. Maar opener See You On The Other Side is hierin nog het meest succesvol, met name door het heerlijke instrumentale outro.
Voor het echte hoogtepunt van Most Perfect Solitude moet je geduld hebben: Wasteland verschijnt pas als voorlaatste track. Maar wat is dat het wachten waard! Wasteland behoort tot de meest stevige tracks op het album door de dreunende drums en het zware fuzz-effect op de gitaren. De herkenbare riff biedt enige verlichting, maar het is een oneerlijke strijd tegen de duisternis. Zeker als de tekst ook nog een angstaanjagende nachtmerrie over een stad in puin beschrijft. Heftig, niet gezellig, maar wel ontzettend goed en intrigerend.
De opfrisbeurt van de bandbezetting geeft The Third Sound kleur op de wangen. Het viertal klikt in elkaar als Lego-blokjes en dat sorteert effect. Zo aan het einde van het album valt op dat reizen en uiteenlopende locaties bezoeken een terugkerend thema vormen op Most Perfect Solitude. Volgens Aðalsteinsson een vreemde manier van zelfisolatie, maar ook een manier om écht afstand te kunnen nemen van alles en iedereen. De meest perfecte vorm van eenzaamheid. En met de licht-donker-muziek van The Third Sound als soundtrack, ben je in the end nooit écht alleen.
