The Ting Tings kregen zo’n tien jaar geleden elke festivalweide aan het feesten met hun puntige, springerige indierock. De release van de single Blacklight was dan ook een grote verrassing. Nu kwam er zowaar drum-‘n-bass uit de pen van het Britse duo rollen. Deze sound blijkt tekenend voor de nieuwe, meer elektronische route die de band op het nieuwe album The Black Light neemt.
Sinds debuutalbum We Started Nothing staan tracks als That’s Not My Name en Shut Up And Let Me Go op de playlist van elk alternatief feestje. Maar zo snel als het kaarsje ontbrandde, zo snel was het ook weer gedoofd. Opvolgalbums Sounds From Nowheresville (2012) en Super Critical (2014) werden bijzonder lauw ontvangen. Wat een reis naar de muziektop had moeten worden, eindigde in jaren van relatieve anonimiteit.
Vier jaar na het laatste album schijnt het duo The Black Light op ons. Net als de weg naar nieuw succes, was ook de weg naar het nieuwe album een flinke zoektocht. De acht nummers op het album waren oorspronkelijk geschreven in de stijl van bands als The Smiths en The Cure. Toch bleek dit niet het geluid waar het duo naar op zoek was. Het opnameproces werd gestaakt en The Ting Tings vertrokken naar Los Angeles voor nieuwe inspiratie. Elektronische beats, dance-invloeden en synthesizers vonden daar hun weg naar de plaat.
Openingstrack Estranged laat meteen horen dat het nieuwe geluid de band duidelijk goed doet. De spanning wordt steeds verder opgebouwd als zangeres Katie White de duistere lyrics voordraagt. De dreigende drumbeat, de huiveringwekkende synthesizer, alles doet vermoeden dat er een flinke climax moet volgen. En dat gebeurt dan ook. Na een krappe vier minuten barst Estranged uit in een heerlijke muzikale explosie. Met een speelduur van ruim vijf minuten is Estranged het langste nummer van The Black Light, maar op deze manier had het nummer nog wel even mogen duren.
Op Basement sluipt de band stiekem even terug naar het geluid van weleer. Met de korte rocktrack trapt de band direct weer in een oude valkuil. Het nummer is weinig origineel en er zijn meer dan genoeg vergelijkbare songs te noemen – ook van de hand van The Ting Tings zelf – die een stuk beter en leuker zijn. Ben je na Estranged net zo nieuwsgierig geworden naar de volgende hap van de Ting Tings-proeverij, krijg je een brok belegen kaas van ver over de houdbaarheidsdatum voorgeschoteld.
Het blijkt een korte terugval naar oude gewoontes te zijn. Met A & E, Earthquake en met name het eerdergenoemde Blacklight volgen drie uitstekende tracks vol interessante elektronica-invloeden. Het is bijna niet voor te stellen dat deze nummers een jaar geleden nog The Smiths-achtig klonken. Dat lukt dan weer wel in het geval van Fine & Dandy, met name door de volle, jaren tachtig aandoende gitaarsound.
Al met al klinkt het duo behoorlijk opgefrist op The Black Light. Waar The Ting Tings op de vorige twee albums vooral doelloos leken rond te dwalen, geeft de flinke elektronicavinger in de pap op The Black Light de band eindelijk weer houvast. Soms vervalt de band in oude gewoontes en met een speelduur van nog geen 30 minuten is het geheel wat aan de korte kant, maar de weg omhoog is duidelijk weer ingeslagen. Katie White en Jules De Martino hebben er even voor nodig gehad, maar het tweetal heeft met het vierde studioalbum eindelijk weer het licht gezien.
