The Cure-frontman Robert Smith vatte de status van The Twilight Sad al eens bondig samen: ‘In een rechtvaardigere wereld had The Twilight Sad in veel grotere zalen gespeeld.’ De Schotse band heeft vier absolute kwaliteitsalbums uitgebracht, maar heeft de stap naar een groter publiek nog steeds niet weten te zetten. Verhoogt het nieuwe album It Won/t Be Like This All The Time eindelijk deze status?
Het mysterieuze van Editors, het depressieve van Joy Division, het bombastische van Mogwai en de wall of sound van Phil Spector. Die combinatie is wel zo’n beetje het geluid dat The Twilight Sad typeert. Met openingstrack 10 Good Reasons For Modern Drugs weet je meteen waar je aan toe bent. Het drammende intro trekt direct de aandacht. De tekst over eenzaamheid in een steeds grauwere wereld grijpt aan. Zanger James Graham zingt het met een accent nog Schotser dan Fish, Jim Kerr en Amy Macdonald bij elkaar. De frontman gooit zoveel overtuiging in zijn zang, dat de bezongen eenzaamheid haast voelbaar wordt. Een prima start.
Shooting Dennis Hopper Shooting heeft een hoog Pixies-gehalte in de compositie. Vooral de galmende gitaren geven veel kracht aan de track. Met de acteur heeft de titel overigens niets te maken. ‘Ik had een titel nodig en ik zag op dat moment een reclame voor een documentaire die zo heette’, zo is de droge verklaring van gitarist en producer Andy MacFarlane. Soms kan het leven van een muzikant zo eenvoudig zijn.
Het middelpunt van het album vormt ook direct het hoogtepunt. In I/m Not Here [missing face] valt alles op zijn plaats voor The Twilight Sad. De single kwam een half jaar geleden al uit, maar heeft nog niets aan kracht ingeboet. Graham haalt de droevige tekst over eenzaamheid en een gebrek aan eigenwaarde werkelijk uit zijn tenen. Ondertussen voegen de bandleden steeds meer bouwstenen toe aan dit fundament. Als tegen het einde de piano invalt, knalt I/m Not Here [missing face] nog net niet uit elkaar van heerlijk bombast.
Toch zit er ook een nadeel aan zo’n extreem goede song halverwege het album zetten: de rest kan dat niveau nooit meer benaderen. Auge Maschine kan nog teren op de moddervet aangezette gitaren, maar vooral Girl Chewing Gum en Let’s Get Lost brengen je in de verleiding om toch weer even terug te schakelen naar hun grotere én veel betere broer. Slotnummer en leadsingle Videograms onderscheidt zich wel weer door de melodieuze sound, waardoor het een frisse afsluiting vormt van een verder bijzonder donkere plaat.
Gaat It Won/t Be Like This All The Time The Twilight Sad grote roem opleveren? Waarschijnlijk niet. Laat de band in dat geval maar die verborgen parel zijn waarmee jij indruk op je vrienden kunt maken als muziekkenner. De muziek is van begin tot eind met een timmermansoog in elkaar gezet en elk schijnbare detail heeft een enorm effect op het eindresultaat. Oké, na drie kwartier tekstueel somberen met The Twilight Sad is elke hoop op een betere wereld behoorlijk de grond ingeboord. Maar met een album van deze kwaliteit ga je die duisternis in ieder geval met een glimlach tegemoet.
