Vanaf het moment dat de Britse popband The Vamps bij elkaar is, hebben de jongens zeker niet stil gezeten. Brad Simpson, Connor Ball, James McVey en Tristan Evans debuteerden in 2014 en hebben sindsdien vijf albums uitgebracht, waarvan Cherry Blossom hun vijfde is.
Normaal schrijven de bandleden hun muziek voornamelijk op tour, maar door het coronavirus zaten ze gedwongen thuis en moesten ze hun gebruikelijke schrijfproces veranderen. Volgens de jongens zelf hadden ze dit nodig om een goed nieuw album te maken. Ze gooiden alle vaste rituelen overboord en deden iets anders. Ze schreven Cherry Blossom zonder constante tijdsdruk van optredens en hebben meer van hun schrijfproces genoten.
Als je daarom denkt dat Cherry Blossom heel anders is dan hun vorige album, word je flink teleurgesteld. De vaste popsound van de band blijft als een huis overeind staan en eigenlijk wijken ze daar weinig vanaf. Aan de achtergrondmuziek op de plaat hoor je wel dat ze een donker en sfeervol geluid proberen neer te zetten, toch is er een probleem. De stem van leadzanger Brad Simpson matcht niet met deze donkere stijl. Hij heeft een erg heldere jongensachtige stem die gemaakt is voor popmuziek. Een goed voorbeeld is de song Bitter waarbij de bas en de drums een sexy donkere sound neerzetten, maar waarin Simpson’s heldere stem daar als een kei tegen af ketst.
De opener van het album is Glory Days. Een prima nummer om mee te beginnen door het upbeat tempo en de toegankelijke synthesizers op de achtergrond. Glory Days heeft een kort intro dat als aparte track op het album staat. Nogal een onnodige toevoeging en draagt weinig bij doordat het intro maar veertien seconden lang is. Dat hadden ze net zo goed aan het nummer kunnen plakken.
Het album staat vol best aardige nummers. Helaas is het nogal een ratjetoe aan verschillende stijlen. Het wisselt van meer uptempo popsound naar donkere tonen en juist langzamere liedjes. Het komt over alsof The Vamps niet goed wisten wat ze precies wilden maken. Zo is Part of Me een flink uptempo nummer waar je lekker op wilt dansen, Protocol volgt daarna met een rustige, dramatische en lijdzame stijl en daarna komt Nothing But You dat weer erg funky klinkt en volgestopt is met synthesizers. Luisteren naar dit album voelt een beetje onrustig omdat je niet weet wat je erbij moet voelen.
Een positieve noot van dit album: Married In Vegas springt eruit als tof memorabel lied dat terecht een single is. Het heeft een zeer makkelijke songtekst om te onthouden en is lekker uptempo. Dit nummer haalt het beste van Brad Simpson’s stem naar voren.
Al met al is Cherry Blossom geen verkeerd album om naar te luisteren. De songs zijn goed geproduceerd en sommige liedjes zijn best fijn om naar te luisteren. Toch verwacht je iets nieuws van de band en krijg je een soort halfbakken poging tot een nieuwe sound. Het lukt ze niet die donkere sound te bereiken. Het contrast, tussen de duistere tonen op de achtergrond en de heldere stem van Brad Simpson, is gewoon te groot.
