Sinds het succes van doorbraakalbum Lost In The Dream hoort de Amerikaanse indierockband The War On Drugs bij de grootste en meest befaamde rockartiesten van dit moment. Met zijn eindeloos voortkabbelende, enigszins psychedelische instrumentale solo’s en dromerige teksten van zanger Adam Granduciel heeft de groep, die veel inspiratie ontleent aan Bruce Springsteen, een heel herkenbare stijl. I Don’t Live Here Anymore is het vijfde album van de band, en bewijst dat de piek voorlopig nog niet voorbij is.
De plaat werd voorafgegaan door een drietal ijzersterke singles die veelbelovend klonken, en alle drie een ander aspect belichten van wat The War On Drugs zo goed maakt. Leadsingle en albumopener Living Proof klinkt ingetogen en persoonlijk. Naarmate de track vordert zwelt de instrumentatie wel wat aan, maar toch blijft het altijd zo intiem klinken dat het voelt alsof Granduciel vlak naast je staat. I Don’t Live Here Anymore, waar het album haar naam aan dankt, is dan weer een groots en meeslepend arenarocknummer dat smeekt om een grandioze liveuitvoering inclusief zangkoor. De derde en laatste single Change belichaamt, mede door het minuten durende instrumentale outro, het meest de klassieke stijl van de band.
De stijl op I Don’t Live Here Anymore is voor The War On Drugs begrippen vrij toegankelijk. In tegenstelling tot eerdere platen vind je hier geen nummers van meer dan tien minuten, of tracks die voor de helft bestaan uit een instrumentale solo als intro. In dat opzicht is deze plaat wat bescheidener dan eerder werk. Deze bescheidenheid pakt op magistrale wijze uit op het prachtige, akoestische Rings Around My Father’s Eyes, dat zonder opsmuk binnenkomt. Toch zijn er ook momenten die net iets te weinig om het lijf hebben: nummers als Victim en Old Skin leunen op eenvoudige concepten waar niet genoeg interessante afwisseling plaatsvindt om echt boeiend te blijven.
Over de hele plaat gezien blijft het daar gelukkig bij, op een enkele track hier en daar na staat I Don’t Live Here Anymore vol hoogtepunten. De balans tussen rustige momenten en uptempo nummers is aangenaam en de productie is van hoog niveau. De verschillende instrumenten versmelten tot een mooi geheel zonder dat het een niet te onderscheiden brij van geluiden wordt. Mooi voorbeeld hiervan is Harmonia’s Dream waarbij verschillende synth,- en gitaarlagen allemaal naadloos op elkaar aansluiten.
I Don’t Live Here Anymore voldoet aan de hoge verwachtingen die de band voor zichzelf heeft geschept. Zonder exact hetzelfde te klinken als eerdere platen weet The War On Drugs toch een herkenbare plaat af te leveren, die wederom van hoge kwaliteit is.
