De New York Times schreef al een keer dat Abel Tesfaye wel eens de nieuwe Michael Jackson zou kunnen worden, vanwege dezelfde sound die beide hebben. De release van zijn tweede album, Beauty Behind The Madness, zou een belangrijk moment worden.
Abel Tesfaye, oftewel The Weeknd, brak rond 2010 door met zijn mysterieuze en duistere korte EP’s. Op die EP’s zong Abel, toen nog een tiener, over het leven dat hij leidde. Soms ging dat over zijn drugsgebruik maar ook over de vele malen dat hij bedrogen werd. Zijn grote studioalbum uit die periode werd Kiss Land, dat halverwege 2013 uitkwam en voor best wel wat reuring zorgde en op 1 stond in de Billboard Top R&B/Hip-Hop ranking.
Toch was de muziek die The Weeknd uitbracht nog iets te ‘apart’ om bij het grote publiek door te breken. Het album was oké, maar niet heel bijzonder en veel nummers klonken hetzelfde. De duistere teksten in combinatie met de wat duistere beats klonken goed en vormden een harmonie. Op Kiss Land ging dit echter gauw vervelen, en voor veel mensen leek The Weeknd een standaard eendagsvlieg, waar er al zo veel van waren en zijn in de hiphopwereld.
Deze houding van het publiek bleef zo tot een van de meest besproken films van 2015 zijn titelsong bekend maakte. The Weeknd zou de soundtrack voor de film 50 Shades of Grey op zich nemen. Als resultaat kwam daar Earned It. Deze toon sloeg wel aan bij het grote publiek, met als gevolg een van de best bekeken videoclips van 2015, en de perfecte start van de opbouw naar zijn nieuwe album.
Voor de release van Beauty Behind The Madness bracht Abel nog de overweldigende track The Hills uit. Op dit nummer track wist Abel de hardste basslines te combineren met de meest gevoelige stem die je in de rest van 2015 gaat horen. Deze twee nummers lijken er op het album nog steeds het meeste uit te springen. Het zwaartepunt van het album ligt voornamelijk op de eerste helft van het album, waar ook nog de hit Can’t Feel My Face te vinden is.
Na de track Earned It lijkt The Weeknd de draad een beetje kwijt te zijn. Met het nummer In The Night slaat hij de plank behoorlijk mis: Er lijkt niks meer over van de artiest zoals we hem kennen. De track gaat over een meisje dat te maken heeft gehad met seksueel misbruik, maar waar het The Weeknd het vroeger zo goed lukte om zo’n verhaal te vertellen, lijkt het gevoel hier kwijt. Nu is het een soort up-tempo track geworden a la Can’t Feel My Face.
Een absoluut hoogtepunt van het album is Prisoner in samenwerking met Lana Del Rey. Waar Abel eerst nog de draad leek kwijt te zijn, pakt hij deze nu weer volledig op. Op het nummer zingen beide over hun ambitie om zo groot mogelijk te worden in een wereld die volgens hen ontzettend ‘leeg’ is, maar waar ze toch willen – en lijken – te komen.
Alhoewel dit album van te voren een van de meest geanticipeerde albums van 2015 was, en de hype rondom The Weeknd steeds maar groter werd, stelt Beauty Behind The Madness toch wat teleur. Het lijkt ook onmogelijk om nog over tracks als Often, The Hills en Can’t Feel My Face te komen. Het is – godzijdank – niet een te commercieel album geworden wat met Kiss Land wel aan de hand leek te zijn. Of dit album hét album is waarmee Abel door gaat breken bij het grote publiek? Dat waarschijnlijk –nog- niet.
