Singer-songwriter Jake Smith, beter bekend als The White Buffalo, heeft bij het grote publiek zijn bekendheid met name te danken aan de serie Sons Of Anarchy, waarin zijn single Come Join The Murder een prominente rol speelde. Zijn typerende stijl laat zich het best omschrijven als een mix van bluesrock, country en americana. Tel daar zijn rauwe Eddie Vedder-achtige stem bij op en het plaatje is compleet. Drie jaar na zijn laatste album komt de Amerikaan met een nieuwe plaat genaamd On The Widow’s Walk.
Wat al snel opvalt op On The Widow’s Walk is een divers geluid. Naast de gebruikelijke gitaren is er ruimte voor piano, orgel en strijkers. Dit blijkt een goede zet, want mede hierdoor weet Smith te voorkomen dat het album eentonig wordt, zoals op eerdere platen van The White Buffalo nog wel eens het geval is geweest. Opener en tevens één van de absolute hoogtepunten Problem Solution is een perfect voorbeeld van deze diversiteit. De eerste twee-en-een-halve minuut lijkt het een typische White Buffalo-rocker te gaan worden, maar dan gooit een bijna Queen-achtige piano-overgang het nummer over een totaal andere boeg. Het is een bijzondere keuze, maar hij pakt fantastisch uit.
Hierna volgen helaas een aantal minder spannende nummers. Op No History klinkt Smith als een weinig inspirerende versie van Bruce Springsteen en op The Drifter zwelgt hij, begeleid door een ietwat saai gitaartje, in zelfmedelijden. Na het horen van titelsong Widow’s Walk, dat voornamelijk bestaat uit voorspelbare piano-akkoorden en een gek stemeffect in het refrein, is het enige dat echt blijft hangen de vraag waarom de plaat in hemelsnaam naar dit lied vernoemd zou zijn. Vooral omdat er ook echt topnummers op On The Widow’s Walk te vinden zijn. Zo is de single Faster Than Fire een heerlijke ouderwetse boze rocker met scheurende gitaren en beukende drums alom, en lijkt Smith een stevige boodschap te hebben voor de klimaatontkenners. ‘Mother Nature’s a bitch/I dont think she warned you/But she’s gonna show you.’ Ook Sycamore is een pareltje en wordt door de subtiele piano-, en orgelgeluiden naar een hoger niveau getild.
Richting het einde van de plaat neemt de muziek een onverwacht duistere wending. Op River Of Love And Trust kijkt The White Buffalo terug op de fouten die hij heeft gemaakt in zijn leven, terwijl de onheilspellende violen die op de achtergrond klinken voor een haast naargeestig gevoel zorgen. Op The Rapture wordt de sfeer zelfs zo donker dat het bijna aan Black Sabbath doet denken. Het zijn misschien niet de best gelukte nummers van de plaat, maar het is wel interessant om de Amerikaanse zanger eens van deze kant te horen. In klassieke White Buffalo stijl wordt On The Widow’s Walk afgesloten met het meest ingetogen, zoetsappige liefdesnummer van de hele plaat, inclusief piano en strijkers. Goed, het is misschien wat afgezaagd, maar het werkt nog altijd als een trein. Want met I Dont Know A Thing About Love als afsluiter weet dit album je toch achter te laten met een positief gevoel.
