Als een profvoetballer ouder wordt en ver over zijn sportieve piek heen is, krijgt deze op een gegeven moment geen contract meer en zie je hem niet meer terug binnen de lijnen. Bij muzikanten ligt dat zeker in het tijdperk van streaming anders en is er geen natuurlijk moment dat de carrière ten einde loopt. Dit maakt dat sommige artiesten een beetje blijven rondhangen en zo nu en dan met hagel schieten. Thirty Seconds To Mars is daar een uitstekend voorbeeld van. Want het nieuwe album It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day… dat is niet best.
Frontman Jared Leto en zijn drummende broertje Shannon waren met de formatie ooit goed voor een aantal beklijvende platen. Thirty Seconds To Mars behoorde niet tot de absolute wereldtop, maar de muziek was interessant, spannend en prikkelend. Inmiddels zijn die aspecten nergens meer te bespeuren. America was al een povere plaat met het euforische anthem Walk On Water als opvallend sterke uitschieter. Op It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day is de kwaliteit nog verder gedaald.
Dit komt mede doordat die ene positieve knaller op dit album ontbreekt. Opener Stuck zorgt nog voor een hoopvol begin, maar doordat de band na het eerste refrein niet doorpakt op de ingezette stevige beat, wordt het daarna een tandeloze tijger. Door het aardige begin behoort Stuck toch nog tot de ‘hoogtepunten’, want Life Is Beautiful is meer van hetzelfde trucje, maar dan minder goed uitgevoerd. De echte draken moeten dan nog uit hun hol komen. Uitgeholde en zielloze zoetsappigheid is de beste omschrijving voor het generieke gedrocht dat Seasons heet. Get Up Kid heeft op zijn minst nog een paar leuke pianotoetsjes, maar de zang van Leto hierop is niet te hachelen.
Vrijwel alle grote bands uit de 00’s hebben de voorbije jaren geprobeerd hun muziek anders in te vullen. Niet al die pogingen vielen even in de smaak (men wil alleen de oude Muse en Coldplay) en er zitten heus wel eens echte missers tussen (hoi, Kaiser Chiefs met Start the Revolution Without Me en Stay Together of het zeer matige Friends van White Lies), maar de diepe zeebodem die Thirty Seconds To Mars heeft ontdekt met It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day is voor hen nog lang niet in zicht. Die bereik je namelijk niet in je duikpak. Daar is een serieuze onderzeeër voor nodig. En niet een van Titan-kwaliteit.
Moet het hele middenrif nu nog uitvoerig worden behandeld? Het voelt als het onnodig innemen van ruimte op het internet; wat overigens een goede slogan is voor It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day. In het heel kort dan: Love These Days kan je zes keer achter elkaar luisteren zonder er enige herinnering aan te bewaren. World On Fire is eveneens gemaakt om snel te vergeten, maar de dreunen van de song blijven net wat langer in je hoofd bonken. De inhoudsloze kreet ‘Ey yo’, heeft wel eens aanstekelijker geklonken dan op 71. Never Not Love You zou op degelijk album een iets te zoetsappige song zijn, nu is het vooral deelgenoot van de malaise.
Afsluiter Avalanche is iets beter dan de rest. Maar iets beter betekent tussen dit zooitje nog lang niet dat het goed is. ‘From the ashes we will rise’, zo wordt er beloofd. Nou, het is te hopen. Maar voorlopig is er weinig indicatie dat Thirty Seconds To Mars daar daadwerkelijk in gaat slagen. ‘Wake me up if I fall asleep’, zingt Leto op Midnight Prayer. Maar als ik godzijdank in slaap val tijdens It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day, zet dan wel alsjeblieft eerst de plaat af voor je mij wakker schudt. Hopelijk wordt het dan alsnog een mooie dag.
Dit album verschijnt vrijdag 15 september
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
