Suspiria is de derde solo plaat van Radiohead-voorman Thom Yorke. Zijn twee eerdere albums, The Eraser (2006) en Tomorrow’s Modern Boxes (2014), werden goed ontvangen. Dat schept verwachtingen voor dit album.
De eerste teleurstelling is er met het feit dat dit een soundtrack betreft voor een Italiaanse horrorfilm. De vraag is in hoeverre dit een Thom Yorke/Radiohead-achtig album is in plaats van achtergrondmuziek bij filmbeelden. Op Spotify zegt Yorke dat hij zich voor deze soundtrack heeft laten inspireren door Krautrock (Duitse experimentele rock uit de jaren zestig) en de muziek van Vangelis bij de film Blade Runner. Dit roept meer vraagtekens op dan dat het duidelijkheid geeft over wat je kan verwachten.
Albumopener A Storm That Took Everything zet gelijk de toon. Het nummer klinkt onheilspellend, duister en werkt toe naar een climax die niet komt. Dit muziekstuk van krap twee minuten kan een intro zijn voor elke willekeurige horrorfilm. Hier wordt op verder geborduurd in The Hooks. Een voor horrorfilms typisch vioolgeluid afgewisseld met geluiden van ademhaling, zware voetstappen en opengaande deuren. Vooralsnog weinig onderscheidend en de hand van Yorke is nog niet echt te horen.
Suspirium daarentegen is een bijzonder mooi nummer en eindelijk begint de echte muziek. Een rustig intro met piano en de kenmerkende stem van Yorke die zich laat horen. Het nummer laat je de eerste vijf minuten van het album vergeten en valt om je heen als een warme deken. Ook Has Ended is een geweldige track. Er gaat een constante dreiging vanuit en de track heeft een hypnotiserend ritme. Dat ritme wordt verzorgd door het drumspel van de zoon van Yorke, Noah. Yorke’s zang is wat meer op de achtergrond en versterkt het meeslepende gevoel. De laatste track die een aparte vermelding verdient, is Unmade. Het pianospel van Yorke is heel intens en gevoelig. Het nummer grijpt je bij de keel en ontroert. Dat talent heeft Yorke met zijn bijzondere stijl van muziek maken en een stem die de ziel streelt.
Het is moeilijk om een conclusie of waardering te hangen aan dit album. Eerlijk gezegd kent het slechts drie hoogtepunten, namelijk Suspirium, Has Ended en Unmade. Deze nummers maken de dag van iedere Radiohead- en Thom Yorke-fan goed. De overige nummers lijken meer vulling en bedoeld als ondersteuning bij de filmbeelden. De film is nog niet gereleased maar het is een remake van een culthit uit 1977. Op een screening in Los Angeles van een bepaalde scene waren de reacties uiteenlopend van ‘erg gruwelijk’ tot ‘weerzinwekkend’. Het kan natuurlijk goed dat door het kijken van de film bepaalde muziekstukken van de soundtrack een diepere lading krijgen en groeien bij de luisteraar. Tot die tijd genieten we van de eerdergenoemde pareltjes. Al zijn het er slechts drie van de vijfentwintig, het is goed genoeg voor een voldoende.
