Thomas Azier heeft zich in het verleden vaak laten inspireren door muziek uit de jaren ’80. De invloeden van synthpop-bands als Depeche Mode en Duran Duran waren altijd duidelijk hoorbaar in de avant-garditische popmuziek waar de zanger mee doorbrak. Op zijn nieuwste album, Love, Disorderly, kiest de Fries voor een ander geluid. De synthpop moet plaats maken voor een industriële, duistere en elektronische sound.
Opener en titeltrack Love, Disorderly doet zijn naam eer aan. Het is een georganiseerde chaos. De experimentele combinatie van zware strijkers en industriële productie zetten de toon voor de rest van de plaat. Zang is op dit nummer nauwelijks aanwezig en speelt een meer ondersteunende rol. Op zichzelf mist het nummer wat structuur en melodie om vijf minuten lang interessant te blijven, maar in de context van het album heeft deze overweldigende herrie wel wat. Het is in ieder geval meteen duidelijk dat we niet bepaald te maken hebben met een toegankelijke plaat. De industriële productie op het album doet af en toe denken aan Yeezus van Kanye West, maar dan volledig ondergedompeld in reverb. De echo,- en galmeffecten die op vrijwel ieder nummer aanwezig zijn worden na verloop van tijd een beetje saai en voelen als een makkelijk trucje. Vaak gaat het in eerste instantie best een interessante kant op, maar veel nummers blijven een beetje eendimensionaal. Zo klinkt het twee minuten durende intro van Hold On Tight bijvoorbeeld erg filmisch en zou niet misstaan als soundtrack van een shootout in een western. Op Concrete maakt Azier gebruik van een bijzonder metaalachtig stemeffect waardoor zijn zang soms bijna als een elektrische gitaar klinkt. Helaas zijn de echt boeiende elementen van deze nummers op één hand te tellen en wegen ze niet op tegen het gebrek aan structuur en variatie waar ze mee kampen.
Halverwege Love, Disorderly beginnen de nummers wat meer houvast te bieden en wordt de kwaliteit ook wat hoger. Leadsingle Entertainment toont overduidelijke postpunk invloeden in zowel de vocalen als de muziek. Deze track, waarop Azier kritiek uit op een social media,-en telefoonverslaafde samenleving, luidt een betere fase van de plaat in. De single komt misschien nog wel het dichtst in de buurt van de popmuziek die de zanger voorheen maakte. Op For Tsoy wordt de stijgende lijn doorgetrokken. Met een subtiele, ritmische militaire drumbeat bouwt het nummer langzaam op van een kalm begin naar een climax van een eind. De engelachtige echoënde vocalen die steeds verder uitgebreid worden horen zeker bij de hoogtepunten van deze plaat.
Absolute eyecatcher in de tracklist is natuurlijk de cover van de danceklassieker Freed From Desire. Een nummer coveren dat door de jaren heen zo’n enorme cultstatus heeft verworven is niet makkelijk, maar Azier slaagt met vlag en wimpel. Dit staaltje new wave wordt door een uptempo, steady baslijn lekker op tempo gebracht. Vervolgens wordt de tekst voorgedragen alsof er een toespraak in de kerk wordt gehouden, en de meeslepende orgelakkoorden versterken dit beeld alleen maar. Alles bij elkaar heeft de zanger het voor elkaar gekregen om van deze authentieke, goed gelukte cover een highlight op Love, Disorderly te maken. De akoestische gitaar waarmee afsluiter Open Your Arms begint is en welkome afwisseling na al het elektronische geweld waarmee dit album je om de oren slaat. Helaas eindigt het nummer in twee minuten van ambient synthesizers die wat in het wilde weg piepen en steunen maar weinig om het lijf hebben. Zo kent dit album best wat hoogtepunten, maar ook net wat te veel langgerekte instrumentals die lang niet allemaal even boeiend zijn.
