Tirzah Mastin’s experimentele popmuziek heeft om meerdere redenen een verslavende eigenschap. Ze is een getalenteerde muzikant en heeft een vrij unieke muzikale, bedwelmende handtekening. Zelfs de minder aansprekende nummers blijf je luisteren en je hoopt uit alle macht dat het mooie nummers wórden. Helaas lukt dat niet altijd. Ook niet op haar derde langspeler trip9love…??? (ja, zo het de plaat voluit) Toch nog maar een keer luisteren dan.
Wat is die muzikale handtekening eigenlijk? Ten eerste een fijne, iets verveeld klinkende stem. Ten tweede een vrij minimaal en soms atonaal gebruik van instrumenten, zoals bijvoorbeeld een piano die net niet helemaal goed gestemd lijkt. Tenslotte herhaling, herhaling, herhaling, zowel muzikaal alswel in de poetische lyrics die lastig te duiden zijn. Een voorbeeld van een moeilijk te duiden tekst is het nummer Stars:
Stars
I can relate, all too real
Free
I can feel, let me be
Desires
I can believe, surely real
Blind
I can exhale, more surreal
De term surrealistisch vat het inderdaad prima samen.
In tegenstelling tot voorgangers Devotion en Colourgrade heeft trip9love…??? een wat voller geluid vanwege de immer aanwezige pianoloops. Opener F22 is wat dat betreft direct een staalkaart en een veelbelovend begin van de 33 minuten durende trip door de wereld van de Engelse muzikant. De valsige piano zorgt zelfs voor een ietwat onheilspellende sfeer, die je later ook terughoort op today.
Om dan toch meteen het eerste kritiekpuntje bij de horens te vatten: een aantal nummers lijken behoorlijk op elkaar, zoals direct de eerste drie nummers. Of postiever gesteld: ze lopen knap in elkaar over (Tirzah is meesterlijk in het zaaien van twijfel).
No limit is een mooi gemixt hoogtepuntje. Tirzahs stem is hier niet zo droog en ‘in-your-face’ als op de rest van de plaat, maar heeft een lichte echo en dat is fijn, want diezelfde stem is af en toe een beperkende factor op de plaat. Het is bijna jammer dat er niet volledig instrumentale nummers op het album staan, want muzikaal zit trip9love…??? behoorlijk goed in elkaar, tot en met de gitaren op Stars en 2 DICUV, waarbij die laatste bijna full-shoegaze gaat.
Echter, hét grote manco is het ontbreken van brok-in-de-keel momenten. Nergens zit je echt op het puntje van de stoel of krijg je een gelukzalige glimlach. En daar draait het toch om in de muziek.
Ondanks de kritiekpunten is Trip9love…??? absoluut geen slechte plaat, laat daar geen misverstand over bestaan. Het is vakkundig gemaakt, mede dankzij vriendin, collega en producer Mica Levi. Maar de sleutel om de Tirzahs code écht te kraken is helaas toch weer niet gevonden. Met haar unieke stijl blijf je hopen dat dat ooit gaat gebeuren.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
