Tom Misch and Yussef Dayes – What Kinda Music

What Kinda Music

Waardering

6

Tom Misch is een grote speler in de festivalwereld. Hij weet popmuziek om te toveren naar een meer loungey, dromerige hoogte die het zelfs goed doet op een podium. Met het album What Kinda Music werkt hij samen met experimentele jazzdrummer Yussef Dayes om nogmaals een nieuw geluid te creëren.

Twee mannen die in dezelfde buurt in South London opgroeiden, op dezelfde school zaten, maar elkaar eigenlijk nog nooit hadden gesproken, werken nu samen op deze experimentele plaat. Bij de eerste geluiden van de opener What Kinda Music hoor je al het verschil tussen het solowerk van Misch en deze productie. Misch geeft zijn elektrische gitaar altijd een prominente plek in zijn muziek. Hoewel zijn gitaar nog steeds een rol speelt, is de hoofdrol nu vrijgegeven voor het drumgeluid van Dayes. Dit nummer is scherp, zit vol met verschillende beats en laat het muzikantschap van Dayes zien. Dit is, wat je in het Engels noemt, een slow burner. Een nummer dat langzaam op gang komt.

Het vervolgnummer Festival brengt die droomachtige sound terug. Het klinkt mooi, maar er gebeurt niet veel. Nightrider heeft een erg nachtelijke mellow feel, een aangenaam en rustgevend gevoel. De cd vloeit verder in Tidal Wave, waarin de warme gitaren van Misch hun entree maken. De percussie gaat af en toe van de beat af, een gevoel dat eigenlijk niet echt past. Een groot deel van dit album is ook geheel instrumentaal, zo is Lift Off een lekker jazzy gitaarnummertje, maar de rest eigenlijk vrijwel vergeetachtig.

De pareltjes van dit album zijn vooral in de eerste helft te horen. In de tweede helft wordt meer nadruk gelegd op de drumsolo’s van Dayes. Jazz is bij uitstek een genre dat niet voor iedereen is weggelegd. Dus dit kan ervoor zorgen dat mensen juist afhaken bij de tweede helft van deze plaat, of juist niet natuurlijk.

Het album is muzikaal geniaal, maar helaas is de uitvoering ervan niet helemaal vlekkeloos. Wat we van Misch gewend zijn, zijn manier om pop om te toveren tot rustige festivalmuziek, hoor je hier niet terug. Of dat goed of slecht is, is een persoonlijke interpretatie, maar het is vooral erg jammer. Je kunt de invloed van beide heren horen, maar de percussie heeft de overhand gekregen, terwijl er meer van Tom Misch werd verwacht. Dit is absoluut geen slechte plaat, er waren simpelweg andere verwachtingen.