Tom Skinner is een drummer als een kameleon. Waar de Engelsman met de inmiddels opgedoekte band Sons of Kemet een fantastische cocktail brouwde van op Afrikaanse roots gebaseerde jazz, rock en folk, is hij sinds 2021 een vast lid van de beste gereïncarneerde helft van Radiohead, genaamd The Smile. Ook in die band wordt het drumspel van Tom Skinner als verfrissend en enorm talentvol omschreven, maar is het minder jazzy en meer…. Radiohead.
Skinner houdt zich ook nog bezig met een solo jazz project onder zijn eigen naam. Eind 2022 resulteerde dat in het album Voices of Bishara, waarop de veelzijdigheid van Skinner andermaal werd geëtaleerd. Een prachtig jazzalbum met als absoluut hoogtepunt The Journey. Een schitterende video, live opgenomen in St. Luke’s Church, West Holloway is te vinden op Youtube.
Via Bandcamp, en binnenkort ook op streaming media, is er nu een opname van een live concert uitgebracht met de titel Voices of Bishara Live at “mu”. Die titel doet vermoeden dat dit een live registratie is van het origineel, maar niets is minder waar. De opname, al van begin 2023 in concert zaal “mu” in Londen, bevat slechts vier nummers (van de in totaal zeven) van het studio album, die daarbij ook nog eens behoorlijk afwijken. Na het meermaals beluisteren van het album resteren dan ook een aantal vragen waarop je graag antwoord wil als luisteraar.
Allereerst, waarom niet Tom Skinner Band? Afgezien van Skinners fenomenale drumvaardigheden hebben we hier met nog een aantal andere rasartiesten te maken. Tom Herbert, zo’n beetje de beste jazzbassist van dit moment, en Kareem Dayes (cello) speelden ook mee op het studio album. Chelsea Carmicael (tenorsax en fluit) en Robert Stillman (tenorsax) zijn niet de minste gastmuzikanten.
En een andere vraag: voor wie is dit album bedoeld? Of, wat is de overtreffende trap van een kameleon drummer? Dit album is er één in het rijtje free, experimentele jazz en gaat stukken verder dan wat Skinner op zijn eerste solo jazzalbum heeft laten horen, laat staan in Sons of Kemet. De albumopener Bishara is een haast onherkenbare remake van het origineel. Als je geen kenner of liefhebber bent denk je dat de eerste zes minuten de instrumenten nog worden gestemd. Een spetterende sax solo halverwege luistert de boel zeker op, maar pas aan het einde van de track wordt het voor de doorsnee jazzluisteraar enigszins te verteren. In Red 2 wordt het niet veel simpeler, al is daar wel het dartele vrolijk stemmende fluitspel van Carmichael.
Dan… The Journey. Nog even overweldigend als het origineel, meer uitgesponnen en experimenteler. De groove en de terugkerende drummer- en basbreaks blijven echt onweerstaanbaar.
Na de opnieuw moeilijk te doorgronden track The Day After Tomorrow volgt het twintig minuten durende Oasis dat net als de verdere nummers, origineel afkomstig is van Abdul Wadud’s album By Myself uit 1978. Spannende breaks waarin Skinner en Herbert het ritme meerdere keren enorm aanzetten om vervolgens bewust te laten verzanden in onder andere een bas-solo en een lange spetterende tenorsax uitspatting. Camille is eindelijk dat nummer dat je in een sfeervolle jazzclub verwacht en waar de klasse van afdruipt. Met Happiness sluit het album net zo experimenteel af als het begon.
Wat nog opvalt is dat met name tijdens The Journey en Oasis gesprekken en geluiden op de achtergrond te hinderlijk hoorbaar zijn om ze te negeren; zeker als je luistert met een koptelefoon.
Uiteindelijk biedt Voices of Bishare Live at “mu” als geheel te weinig en is het album te experimenteel om echt te beklijven, de bijzonder fraaie composities als The Journey, Oasis en Camille daargelaten.
