Bad Mouthin’ is de titel van de nieuwe plaat van de inmiddels 75-jarige Tony Joe White. Hij keert hiermee terug naar zijn begindagen en sound. Het album is in elke vezel een echt ‘swamp blues’ (moeras blues) album. Het is de hartslag van het diepe zuiden van de Verenigde Staten.
De legendarische White noemt zijn laatste elpee zijn testament op zijn website. Hij zegt dat hij de tijd rijp achtte om een bluesalbum te maken dat klinkt als de muziek waar hij altijd van gehouden heeft.
De albumopener en tevens titeltrack gaat over een moeilijke geliefde die zich vaak beledigend uit. De moeheid van een man die tot het uiterste gedreven is, klinkt door in de stem van White. Bad Mouthin’ is een lekker zuidelijk klinkende bluessong. Het ritme wordt aangegeven door een akoestische gitaar en ook de mondharmonica is op de voorgrond aanwezig. Tony Joe White klinkt sowieso al niet als een ‘typical southern white guy’ maar hier heeft zijn stem veel weg van die van Isaac Hayes.
De tracks Stockholm Blues, Rich Woman Blues, Cooltown Woman, Sundown Blues en de titelsong zijn verhalen uit het verleden van White. Gelukkig voor White (en voor ons) kan hij zijn belevenissen omzetten in heerlijke bluessongs. In Sundown Blues weet White de essentie te pakken van een eenzaam hart met minimale zang, een heerlijk bluesritme en teksten die er niet om liegen. ‘I’ve got the Sundown Blues.. / Man it’s so hard to lose’.
Baby Please Don’t Go is een cover van Big Joe Williams. Hij nam dit echte delta bluesnummer op in 1935, maar het kreeg natuurlijk grote bekendheid door de uitvoering van Them & Van Morrison. Ook Muddy Waters, een andere bekende bluesgitarist, heeft het opgenomen in 1950. White maakt er een echte slow blues van. De muzikale ondersteuning is minimaal, slechts een gitaar, een mondharmonica en het getik van White dat de maat aangeeft.
In totaal staan er vijf min of meer nieuwe composities op Bad Mouthin’. Twee daarvan had hij al geschreven voor hij wereldbekend werd met de hits Polk Salad Annie en A Rainy Night In Georgia in 1967. Verder bevat het nog covers van onder andere Jimmy Reed (Big Boss Man), Lightnin’Hopkins (Awful Dreams) en Charley Patton (Down The Dirt Road Blues).
Het resulteert in een onvervalst southern blues album dat de sfeer en het gevoel van het diepe zuiden weet op te roepen. Voor de neutrale luisteraar is het echter wel veel van hetzelfde en misschien zelfs licht deprimerend. Voor de Tony Joe White-fans is het ongetwijfeld, ondanks de donkere onderwerpen, toch een stralend lichtpunt.
