Tortoise is het Engelse woord voor landschildpad, een beest dat niet bekend staat om zijn duizelingwekkende snelheid. De Amerikaanse band Tortoise doet zijn naam eer aan met The Catastrophist. Ondanks dat er pogingen worden gedaan vaart te maken, blijft het allemaal in de bebouwde kom.
Na afwezigheid van zeven jaar laat de Amerikaanse post-rock groep Tortoise weer wat van zich horen. Niet dat de mannen al die tijd niets deden, maar soms zijn er krachten van buitenaf nodig voor dat laatste zetje. Dit bleek Chicago te zijn, de thuishaven van de heren. Toen de stad ze vroeg een stuk te componeren begon het vuurtje bij Tortoise weer te branden. Al jaren experimenteert de band met invloeden uit de elektronica, jazz en post-rock. Deze invloeden zijn dan ook ruimschoots aanwezig op The Catastrophist.
De richting die Tortoise gekozen lijkt te hebben, is een verrassende mix tussen elektronica en post-rock. Toch lijkt de toevoeging van de synthesizer niet helemaal de slimste zet te zijn geweest van de band. Het instrument, dat al een lading aan cheesiness met zich meedraagt, speelt een grote rol op de nummer. Het geluid waar de band ooit hoge ogen mee gooide, lijkt ondergeschikt te zijn geworden aan inwisselbare experimenten. Het lijkt erop dat de scherpte er een beetje af is. Hoewel de nummers warm aanvoelen, blijft het allemaal wel op de paden die al eens eerder bewandeld zijn. De minimalistische aanpak op nummers als Shake Hands With Danger of Ox Duke doet niets voor de dynamiek op de plaat. Het is dan ook de eerste plaat van de band waarin zang en een cover te horen is. De band neemt de 1973 hitsingle Rock On onder handen met hulp van Dead Rider’s frontman Todd Rittman. Het heeft bijna iets cynisch als de eerste regels worden gezongen: ‘Hey kids, rock & roll, rock on.’ De bijdrage van Todd Rittman op Rock On of Georgia Hubley van Yo La Tengo tijdens Yonder Blue zijn aardig, maar voegen geen verdere spanning toe op de plaat. Desalniettemin voelt het allemaal een beetje overbodig, alsof de band antwoord geeft op een vraag die je nooit hebt gesteld. Een sterke kant van de groep blijft wel het kenmerkende geluid die de band heeft. De landschappen die worden gecreëerd door de lang uitgestrekte gitaarpartijen zijn mooi en bijzonder rustgevend. Toch doet het weinig. Waren ze in de jaren negentig nog voorlopers in het genre, nu ze lijken achter de groep aan te lopen. Het zijn voornamelijk de korte fragmenten die de plaat toch nog een gezicht geven. zoals het ambient gedeelte van The Clearing Fills. Er valt over te twisten, maar het één minuut durende Gopher Island mag ook zeker een interessante toevoeging worden genoemd.
Het is jammer dat Tortoise kiest voor een welbekend geluid en niet durft te experimenteren in het genre. Voor een band die al zo lang in het vak zit zijn, uitschieters natuurlijk vanzelfsprekend, maar helaas zal deze niet de boeken ingaan. Met The Catastrophist zullen er geen nieuwe fans aan de groep worden gebonden. Eigenlijk zou de album cover je al moeten waarschuwen: dit is een plaat waarin halve ideeën worden samengevoegd tot een heel product.
