Dat Schotse muzikanten sterke melancholische popsongs schrijven hebben Belle & Sebastian, Camera Obscura, Frightened Rabbit en Biffy Clyro wel duidelijk gemaakt. Na de recente release van die andere Schotse popband Travis is vandaag een nieuwe plaat verschenen van de in de vergetelheid geraakte Trashcan Sinatras.
In de jaren ’90 wist de band, destijds vaak vergeleken met The Smiths, kleine successen te boeken in hun thuisland en de VS maar doorbreken bij het grote publiek wilde hen niet lukken. In een periode waarin onder meer Madchester grootheden The Stones Roses en de Britpoppers Oasis en Blur hun grootste successen boekten, en de Britse media woorden tekort kwamen om hen te bejubelen, moet je van goede huize komen om daar tegenop boksen. Helaas delfde Trashcan Sinatras (destijds nog geschreven als The Trash Can Sinatras) het onderspit. Aan de kwaliteit van de muziek kan het haast niet liggen: debuutplaat Cake (‘90) en diens opvolger I‘ve Seen Everything (‘93) staan boordevol prachtige, tijdloze popliedjes en de nummers Hayfever en Obscurity Knocks passen prima tussen Champagne Supernova en There She Goes op een Britpop-playlist.
Na de release van drie studioalbums zetten de heren in 1996 alle bandactiviteiten op een laag pitje. Ook in de jaren ‘00 staan de muzikale ambities van de band vooral in de spreekwoordelijke koelkast. Tussen het gloednieuwe Wild Pendulum en diens voorganger In The Music zit maar liefst zeven jaar en dat dit nieuwe album er is, was lange tijd niet vanzelfsprekend. In 2014 start de band een crowdfunding om het opnameproces te bekostigen. Na maandenlang campagne voeren weet het vijftal 2000 fans te overtuigen om een zakcentje bij te dragen. Met een slagingspercentage van 155% kan dit een geslaagde zet worden genoemd.
De vooruitgesnelde singles Best Days On Earth en Ain’t That Something laten horen dat Trashcan Sinatras met Wild Pendulum een nieuwe dimensie toevoegt aan hun kenmerkende sound. De jangle pop van de heren is verder aangevuld met arrangementen van strijkers en synths en dat komt de plaat ten goede. De band staat niet bekend als innovatief en stapt vaak in de valkuil om elk nummer hetzelfde te laten klinken; Wild Pendulum is hier geen uitzondering op. Gelukkig zorgen de niet eerder gehoorde strijkersarrangementen, de sterke melodieën en de nog steeds uitstekend klinkende stem van Francis Reader ervoor dat de nieuwe songs een welkome aanvulling vormen binnen het oeuvre van de band.
De plaat bevat een prima balans tussen rustige, bijna filmisch klinkende songs en de meer uptempo nummers. Dat de heren in de loop der tijd hun talent voor het schrijven van uitstekende popliedjes met melancholische ondertoon niet zijn verloren wordt over de gehele linie van het album duidelijk. De release van dit album zal de band geen wereldfaam brengen maar de fans worden voor het lange wachten dubbel en dwars beloond. Ook heeft de liefhebber van goed in elkaar stekende gitaarpop er met Wild Pendulum een nieuwe parel bij.
