De dagen van hiphop als grootste muziekgenre lijken geteld. Dit jaar lukte het enkel Lil Uzi Vert om zich met Pink Tape aan de top van de wereldwijde hitlijsten te nestelen. Zijn collegarappers strandden steevast in de lagere regionen. Uiteraard is dit debet aan het aantal grote releases in andere genres, maar toch mogen de rappers zeker zelfkritisch zijn. Het niveau van de veelal eendimensionale releases ligt een stuk lager dan jaren geleden en enige vorm van risico lijkt doorgaans een utopie. Nu is daar na vijf jaar afwezigheid eindelijk weer Travis Scott die lak heeft aan alle standaardformules en met UTOPIA ver buiten alle lijntjes kleurt.
Opener HYAENA maakt meteen duidelijk dat ieder mens een ander beeld heeft bij het woord utopie. Waar de een voor een vredelievend geluid zou kiezen, opent Travis Scott het album duister en chaotisch. Eerder toonde hij zich op Rodeo en Astroworld al als een geniale architect van dystopische werelden en ook op UTOPIA is het geluid weer rauw. Ook is zijn toon ouderwets agressief en rapt hij een stuk meer gefocust dan op zijn afgelopen releases.
Vanaf MY EYES begint het album vormen van een cliché utopie te vertonen. Hierop laat Travis Scott de engelachtige stemmen van Sampha en Justin Vernon samensmelten. De muziek voelt een stuk lichter en als een ontsnapping uit de eerder geschetste wereld. Travis Scott zit de luisteraars echter op de hielen en voert met een beatswitch het tempo op en verscheurt deze waanbeelden halverwege de track.
Het sterke en melodieuze SIRENS sluit af met een vrouwenstem die een broodnodige vraag stelt: “I thought we were going to UTOPIA.” Verrassend genoeg is het Drake die hierop antwoord geeft. Vlak voor hij op MELTDOWN bijna fluisterend en agressief een van de beste gastbijdrages van het album levert, zegt hij: “what makes you say this isn’t UTOPIA?” Een antwoord dat perfect past bij de slogan van het album: “Utopia is wherever you are.” Utopia blijkt volgens de rapper niets met de omgeving te maken, maar juist met de persoon zelf.
Een boodschap vol zelfliefde die zo uit het dogma van mentor Kanye West had kunnen rollen. De invloed van West is echter niet alleen thematisch te horen. Ook muzikaal bevat bijna elke track op UTOPIA een flard uit de discografie van West. Fans op Twitter betitelden het album dan ook snel als Yeezus 2.0. Een vergelijking die na het horen van de drums op CIRCUS MAXIMUS en de flow op GOD’S COUNTRY makkelijk getrokken kan worden. Toch is deze conclusie te simpel.
UTOPIA is geen kopie. Het is juist vernieuwend en precies wat hiphop in 2023 nodig heeft. In nog geen anderhalf uur verandert Travis Scott maar liefst 52 keer van beat en verliest hij geen seconde de controle. Op tracks als FE!N en SKITZO is hij volledig de baas over zijn zelfgemaakte chaos. Verrassing na verrassing tovert hij uit zijn hoge hoed en geen beat klinkt als de ander. Tel daar bijdrages van Mike Dean, Beyoncé en The Weeknd bij op en je hebt een fenomenaal geheel.
Toen Travis Scott eerder deze maand in Italië voor tachtigduizend fans het podium betrad, haalde hij het nieuws. Hij wist het publiek zo op te zwepen dat er een plaatselijke aardbeving ontstond die bewoners van omringende dorpen zelfs in hun huizen wisten te voelen. Het is te hopen dat hij met UTOPIA voor minstens evenveel opschudding binnen de rapwereld gaat zorgen. UTOPIA heeft alles wat hiphop hoort te bevatten: ijzersterke beats, verrassing en een persoonlijkheid die in elke bar terug te horen is. Dit album is dan ook zonder twijfel het beste album van de rapper tot nu toe en plaatst hem tussen de Drake’s en Kendrick’s van deze wereld.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
