Zelf zullen ze het niet snel toegeven, maar Down In Heaven is Twin Peaks’ meest serieuze en volwassen plaat tot nu toe. Waar het debuut Sunken onder de 20 minuten klokt, en de opvolger Wild Onion al meer sturing kent, kan Down In Heaven worden gezien als het meest coherente album tot nu toe.
Het Amerikaanse vijftal, dat prima in het rijtje Together PANGEA, Smith Westerns en The Orwells kan worden geplaatst, besluit op 19-jarige leeftijd een punt achter hun schoolcarrière te zetten om zich te focussen op het muzikantenleven. Door non-stop te toeren, en met regelmaat nieuw werk uit te brengen, heeft het harde werk de band geen windeieren gelegd. De jongens spelen dankzij hun intensieve tourschema’s op talloze festivals en met meerdere (support)tours achter de rug beschikken ze na drie jaar aan de weg timmeren over een solide live reputatie.
De meer volwassen aanpak op Down In Heaven is een logische stap in de serieuze koers die de band op wil gaan. Gitarist Cadien Lake James laat voorafgaand aan de release van het album weten dat de nummers een reflectie zijn van de weg die ze hebben afgelegd en het is vooral een plaat waar ze zelf graag naar luisteren.
Twin Peaks, nu begin twintigers, zoekt op het nieuwe album vooral naar een relaxtere aanpak en vliegt in vergelijking met hun eerdere materiaal amper uit de bocht. De voorliefde voor de Rolling Stones is er nog, maar we horen ook veelvuldig The Velvet Underground voorbij komen. De jongens kiezen er doelbewust voor om de verschillende stemmen, die voorheen meer de verdeling voorgrond/achtergrond kende, uit elkaar te halen. Gitaristen Clay Frankel en Cadien Lake James zingen vaker apart dan samen en daardoor zorgt het rauwe geluid van James aan de ene kant en het relaxte van Frankel aan de andere kant voor een prettige balans tussen de garage roots en het sixties geluid van de band.
Ook de toevoeging van toetsenist Colin Croom vult de nieuwe, meer sixties georiënteerde sound van de jongens aan. Het brengt verdieping aan in de songs en met name op Heavenly Showers, Getting Better en Have You Ever? geeft het een extra dimensie mee. Dat de band nog steeds lekkere gitaarriffs kan produceren laten Walk To The One You Love, Butterfly, Cold Lips en Holding Roses wel horen.
De verschillende stemmen die heen en weer gaan alsook elkaar complimenteren, de relaxte sfeer waarmee elk nummer wordt gebracht en de meer volwassen teksten van Frankel en James maken van Down In Heaven een bijzonder prettige rockplaat. Het laat ook direct de veelzijdigheid zien van een band die open staat voor nieuwe invloeden. Als Twin Peaks op de volgende plaat de perfecte balans weet te vinden tussen het rauwe van de eerste platen en het relaxte geluid van Down In Heaven, gaan de jongens een veelbelovende toekomst tegemoet.
