Unknown Mortal Orchestra is op zowel instrumentaal als vocaal niveau een origineel geluid in het psychedelische rock/pop genre. De funky, pakkende en soms ietwat eigenaardige instrumentaliteit heeft op de drie albums van de band al veel vormen aangenomen. Met een knaller van een single leken ze hier opnieuw naar te streven met Sex & Food.
Op hun laatste album, Multi Love, liet Unknown Mortal Orchestra hun psychedelische rock invloeden achter. Deze beslissing bleek een succes. Het resultaat was een pakkend, vrolijk en melodisch psychedelisch pop album dat perfect de talenten van de band kon demonstreren. Na twee jaar stilte gooide de band het roer compleet om met American Guilt, de eerste single van Sex & Food. Een geweldige single die psychedelische rock schreeuwt. De vervormde en energieke gitaarriffs doen denken aan Queens of the Stone Age, maar de band slaagt er in het geluid hun eigen te maken. Dit geluid doet ook zijn intrede op het openingsnummer van het album: Major League Chemicals. De track is grotendeels instrumentaal, maar de stem van Ruban Nielson brengt de hoogtepunten. In mate van energie zakt het album echter compleet in met de opvolgende nummers.
Met HunnyBee maakt de band een funky en melodisch nummer dat we van ze gewend zijn. Maar eerlijk is eerlijk, de band is hier voorheen beter in geslaagd. Chronos Feasts on His Children, het nummer dat hierop volgt, brengt juist een akoestisch, bijna verdrietige ballade. Het adrenaline pompende American Guilt lijkt hierna uit het niets te vallen.
De tweede helft is waar het album compleet misloopt. The Internet of Love (That Way) voelt bijna als een directe kopie van een voorgaand nummer: Ministry of Alienation. Op de rest van het album maakt de elektrische gitaar af en toe plaats voor een akoestische, wat voor trage en onbezielde nummers zorgt. Dan komt er weer een funky nummer, dan weer een rock nummer, maar het voelt te low-key om je aandacht vast te kunnen houden. Hoe verder het album vordert, des te minder verrassend het wordt. Het album sluit af met een emotionele domper, die in geen enkel opzicht als een afsluiter aanvoelt. Het had op elke andere plek op het album kunnen staan en de inconsistentie van het album was hetzelfde gebleven.
Wat het afgelopen album van Unknown Mortal Orchestra sierde was de strakke aanpak van de band. Het was gericht op één soort geluid, met hier en daar wat succesvol uitgevoerde aanpassingen. Sex & Food luistert alsof de band verschillende ideeën had, bij elk plan twee of drie nummers maakte, en deze verspreid over het album heeft geplaatst. Het is zonde dat we niet zullen weten hoe dit album had geklonken als de band het geluid van American Guilt en Major League Chemicals verder had uitgewerkt.
De popnummers brengen een relaxte en funky sfeer met zich mee, en Ruban Nielsons stem zorgt voor een aantal extatische momenten. Met American Guilt heeft Unknown Mortal Orchestra een van de beste singles van het jaar te pakken, een groot deel van het album valt hier echter bij in het niets. Hoewel het hoogtepunten bevat, grotendeels in de eerste helft van het album, maakt dit het album niet wat er van verlangd wordt. Het voelt inconsistent en, plat gezegd, behoorlijk saai.
