Inmiddels is Unknown Mortal Orchestra toe aan album nummer vijf. En zoals mag worden verwacht van de groep betekent dat ook voor de zoveelste keer een nieuwe sound. Deze keer wordt er geput uit de jaren ’70 soft rock.
Er kleeft een feel good vibe aan het album, waarop ruimte is gelaten voor vintage klanken die ruiken naar oude, stoffige zolders en klinken als oude bandrecorders. Die vrolijke en zonnige blik is duidelijk te horen op de openingssalvo’s The Garden en Guilty Pleasure. ‘After time/all is fine in the garden’ en ‘it’s a wonderful day’ zijn willekeurige grepen uit de teksten van beide nummers. De intro van The Garden begint rustig, en ontvouwt zich tot een melancholische track die je langzaam meevoert in zijn productie. Een gitaarsolo maakt zelfs zijn opwachting en werpt je terug naar de sound van weleer. Ook halverwege de plaat, op That Life en op Layla is er een zomers geluid te horen.
Tijdens de eerste luisterbeurt vloeien opvolgende nummers moeiteloos in elkaar over. Het is pas na meerdere keren luisteren dat de kaders van de plaat zich duidelijk laten horen. Dat maakt V een aangename luisterplaat. Er is aandacht besteed aan het de volgorde, precies zoals dat hoort bij een album met een dergelijke focus op het verleden.
Ter afwisseling worden de zomerse klanken zo nu en dan ingeruild voor meer gematigde tonen, zoals op Shin Ramyun of op het introspectieve In The Rear View. Gevoel en emotie vieren hoogtij op alle tracks. Of het nou op een verlangende manier is naar vroegere zomerdagen, of op de melancholische sound die een aantal songs heeft.
Ondertussen draait de compressor overuren. De doffe drums worden door middel van studiotrucage flink de mix in geknald. Op Meshuggah, maar ook op The Widow is dat duidelijk te horen. In combinatie met de speelse orgeltonen die doen denken aan ouderwetse Rhodes, is er een sterke focus op vintagegeluiden gelegd.
Door deze productiekeuzes ligt er als het ware een gordijn over je speaker heen. Daardoor is het moeilijk om individuele instrumenten te onderscheiden. Pakweg een halve eeuw geleden werd dat ‘the wall of sound’ genoemd, maar sinds een jaar of tien betekent dat eigenlijk dat er een hipster achter de knoppen zit. De vraag is hoe oprecht een plaat is als je zo uit het verleden tapt. Door de productie komen de vrolijke, zonnige tracks op V niet altijd even duidelijk uit de verf. De plaat leent zich dan ook niet voor een vrolijke lentemiddag, maar eerder voor een lome, warme nazomerdag.
Niet elke van de zestig minuten op het album is raak, maar de groep laat wel zien dat ze een duidelijk concept kunnen neerzetten. Relaxen, yacht rock uit de speakers en lekker meedeinen op de muziek. Stel je voor: je arm uit het raam van een rijdende auto zonder dak. Haren in de wind en cruisen maar. V is niet voor niets opgenomen in in Palm Springs en op Hawaii. Unknown Mortal Orchestra heeft niet per se iets baanbrekends te melden op V, maar levert wel een prima album af.
